به گزارش گروه بین الملل باشگاه خبرنگاران جوان به نقل از اکونومیست؛ زمانیکه "آنگلا مرکل،" صدراعظم آلمان، تصمیم گرفت با آغوش باز پذیرای پناهجویان شود، تصور نمی‌کرد پیامدهای آن تا این اندازه وسیع و فراگیر شود. مرکل تعیین محدودیت برای تعداد مهاجران پذیرفته شده در کشور را نپذیرفت و بر قبول همین حجم از پناهجویان بوسیله دیگر کشورهای اروپایی نیز اصرار ورزید. مرکل دو پروژه اساسی را دنبال می‌کند، اول جذب موج گسترده پناهجویان در کمترین زمان ممکن، دوم تکمیل برنامه مرزبندی‌های خارجی اتحادیه اروپا و اصلاح سامانه مهاجرت در کشورهای این اتحادیه؛ اما وضع در اتحادیه اروپا به گونه‌ای پیش رفت که اعضای آن به فکر ایجاد مرزبندی‌های درون اتحادیه‌ای افتاده‌اند.
در ابتدا اقدام مرکل برای پذیرایی از پناهجویان و خوش رفتاری با آنها مورد استقبال افکارعمومی قرار گرفت؛ اما به مرور زمان و با افزایش تعداد مهاجرانی که به شهرهای مختلف آلمان یورش آوردند، بر نگرانی‌ها افزوده شد. این تعداد وسیع از مهاجران به چادرهای موقت اسکان و سرویس عمومی شهری نیاز دارند و شهرهای آلمان قادر به تامین تمام نیاز آنها نیستند. جدیدترین نظرسنجی‌ها نشان میدهد 51 درصد شهروندان آلمانی از وضع موجود شدیدا نگران هستند، این در حالیست که نظرسنجی یک ماه پیش نگرانی 38 درصدی شهروندان را نشان می‌داد. محبوبیت مرکل به پایین‌ترین سطح از سال 2011 (1389) در زمان با عمیق شدن بحران یورو رسیده است.
منتقدان مرکل و حتی برخی شبکه‌های تلویزیونی، صدراعظم آلمان را با پوشش چادر به سبک مسلمانان نشان می‌دهند. آنها خواستار تغییر سیاست‌های وی، متوقف کردن سیل مهاجران و بستن مرزها شده‌اند. در مقابل مرکل از دیگر رهبران اروپایی می‌خواهد به جای اتلاف وقت در ساخت مرزبندی‌های جدید و کشیدن سیم خاردار در نوار مرزی کشورهایشان، با واقعیت وربرو شوند. مرکل معتقد است اگر تمام کشورهای اروپایی در حل این بحران با یکدیگر متحد شوند و هماهنگ با یکدیگر عمل کنند، بهتر می‌توان بحران موجود را حل کرد. نظریه مرکل از بسیاری جهات درست است. اگر مردم بیشتری در صلح و آرامش زندگی کنند بدون شک جهان، مکان بهتری برای زندگی خواهد شد. کشورهای ثروتمند نمی‌توانند از آثار بحران در دورترین نقطه از جهان هم در امان باشند. آنها نمی‌توانند در پذیرش مهاجران از روی سلیقه اقدام کنند. امروزه 14 درصد از مجموع مهاجران در جهان راهی کشورهای ثروتمند و جهان اول می‌شوند.
درحالیکه آلمان ثروتمند و صنعتی در تلاش برای پذیرش چند صد هزار پناهجوی سوری هستند، کشورهای ترکیه، لبنان و اردن سالانه 4 میلیون پناهجو را از سوریه می‌پذیرند. تجربه نشان داده است تصور اینکه مهاجران، فرصت‌های شغلی و ثروت عمومی کشور میزبان را به خود اختصاص می‌دهند کاملا اشتباه است. آنها به خودی خود نیروی کار انسانی هستند که با حقوقی کمتر از شهروندان اروپایی می‌توانند به انجام امور عمرانی مشغول شوند. مهاجران بوجود آورنده فرصت‌های شغلی جدید هستند و احتمالا مرکل همین چشم‌انداز اقتصادی را دیده است که بر میزبانی از پناهجویان اصرار می‌ورزد.
انتهای پیام/