مسعود اطیابی کارگردان سینما در گفتگو با خبرنگار
حوزه سینما گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛ تأثیرگذاری مثبت محصولات مشترک در جهانی شدن سینمای ایران را مشروط به تعریف اینگونه آثار در کشور ما دانست و گفت: البته تولید محصولات مشترک فقط بخشی از راه رسیدن ما به سینمای جهان پیوستن به این دریای بی‌کران است.
وی با در اولویت قرار دادن کشورهای برخوردار از مشترکات فرهنگی با ایران و تمرکز بر روی کشورهایی که پیگیر موضوعات مشترکی با فیلمسازان ما شده‌اند افزود: امروزه با ازدیاد سرعت و تعداد موضوعات مشترک جهانی تولید آثار مشترک کار دشواری نبوده و الزامی است.
این کارگردان در بخش دیگری از صحبت‌های خود با ارائه تعریفی از جهانی شدن با این مضمون که باید نگاهمان به جهان خواستار داشته باشد اظهار داشت: یکی از راه‌های جهانی شدن ارائه کار مشترک است.
اطیابی ادامه داد: اگر چه تولید مشترک ویژگی‌های خاص خودش را دارد اما در چند سال اخیر کمتر به آن پرداخته می‌شود.
وی اظهار داشت: ما برای حرکت مثبت به طرف تولید آثار مشترک باید رابطه متقابلی را ایجاد کنیم و ضعف موجود در زمینه اکران فیلمهای داخلی‌مان را هم جبران کنیم.
اطیابی به اختلاف ما با کشورهای هم‌زبان‌نمان اشاره کرد و افزود: هم اکنون ما به دلیل تمرکز بر روی تولید آثار جشنوارهای و بی‌توجهی به بازار در یافتن سالن نمایش در کشورهای دیگر دچار مشکل شده‌ایم.
وی ضعف مدیریتی را دلیلی بر ضعف ما در برقراری ارتباط متقابل با کشورهای دیگر دانست و گفت: حضور در جشنواره‌ها به دلیل شرایط پایبندی به قواعد و اصول خودمان خوب است اما در اکثر مواقع این شرط زیر پای گذاشته می‌شود و ما به جای خودنمایی در جشنواره‌ها از آنها متأثر شده و فیلم‌هایمان را بر اساس خط و مشی‌های آنها تولید می‌کنیم.
این کارگردان ادامه داد: ضعف مدیریتی تأثیرگذار بر روی نحوه ارتباط‌گیری ما با کشورهای دیگر به یک مدیریت خاص برنمی‌گردد و دلیل اصلی آن خواسته‌های سطح پایین دولت از مسئولان شناخته شده و با تجربه موسسات سینمایی چون فارابی است.
اطیابی تصریح کرد: در واقع مشکلی در تولید وجود ندارد و مشکل اصلی نبود انگیزه بوده زیرا کارهای مشترک بر اساس نگاه‌های مشترک به وجود نمی‌آیند و فیلمسازان ما با اما و اگرها مواجه می‌شوند.
وی ادامه داد: متأسفانه در چند سال اخیر رایزنی فرهنگی ما بیکار بوده و انگیزه‌ای برای سینمای کشور مقابل ایجاد نکرده تا با فیلمسازان ما همکاری کنند.
اطیابی گفت: رایزنان فرهنگی ما ارتباطات خود را در حد رفتن به مجالس و مراسم‌های مهمانی و نمایش فیلم محدود کرده‌اند و البته من هم به سفرهای زیادی رفته‌ام و با رایزن‌های فرهنگی زیادی دیدار داشته‌ام اما حرکت مثبتی از آنها ندیده‌ام.
اطیابی افزود: با توجه به نبود حرکت مثبتی در روند فعالیت رایزنان فرهنگی به نظر می‌‌رسد که تعطیلی این رایزنی‌ها خللی در کار ما ایجاد نمی‌کند و اساسا در کار آنها دغدغه فرهنگی وجود ندارد.
وی ضعف استراتژی را از دلایل دیگر ناتوانی ما از جهانی شدن سینمایمان دانست و اظهار داشت: ما حرف‌های بزرگ و جهانی را در فیلمهای خودمان مطرح می‌کنیم اما این آثار به سینمای جهان عرضه نمی‌شود و از دلایل آن می‌توان به نبود استراتژی برای فعالیت‌های فرهنگی اشاره کرد.
وی ادامه داد: به هر جهت با نبود استراتژی لازم، فیلم‌هایی به جشنواره‌ها فرستاده می‌شوند که از خط و مشی آنها تبعیت می‌کنند و عملا ایده‌‌های جدید سرکوب می‌شوند.
اطیابی در بخش دیگری از صحبت‌های خود به نمایش فقر و فلاکت و معضلات اجتماعی ما در کشورهای دیگر اشاره کرد و تصریح کرد: در صورت حرکت به طرف تولید مشترک و موفقیت در این زمینه به اهداف مثبتی دست پیدا می‌کنیم.
وی صرف هزینه را لازمه شروع کار مشترک دانست و ادامه داد: این صرف هزینه نیازمند حمایت بوده اما اعتمادی وجود ندارد و در واقع اعتماد به اندازه‌ای در کشور ما افول کرده که فیلمساز ترجیح می‌دهد اثری با مصرف داخلی تولید کند.
این کارگردان گفت: ما که برای ورود به عرصه تولیدات مشترک سینمایی نیازمند پشتیبانی هستیم در حال حاضر برای تولید آثار داخلی نیز حمایت می‌خواهیم.
اطیابی در بخش پایانی صحبت‌های خود با اشاره به اینکه تولید آثار مشترک در نظر برخی از افراد به ضرر سینمای ما است، افزود: ما سینمای مستقلی به معنای اصلی آن نداریم و سینمای خصوصی فقط در فیلمهای تجاری مطرح است.
وی اظهار داشت: سینمای مستقل سینمایی است که دولت از آن حمایت کند و سینمای ما به سمتی رفته که متأسفانه دولت تولیدکننده شده است و اگر ادامه پیدا کند سینمای مستقل در خطر خواهد افتاد اما اگر به معنای حمایت همراه با حفظ استقلال از طرف دولت باشد به نتیجه مطلوب خواهد رسید.
اطیابی خاطرنشان کرد: به نظر من تولید مشترک به عنوان بخشی از جهانی شدن سینمای ما و کمک به اقتصاد آن بسیار حائز اهمیت و لازم است و قرار دادن این مقوله جز استراتژی تولیدات سینمایی از راهکارهای آن است چون وقتی استراتژی وارد عمل شود به دنبال آن برنامه‌ریزی، تأمین بودجه و حمایت دولتی را شاهد هستیم و اتوماتیک فرهنگ‌سازی می‌شود چون فرهنگ جز لاینفک کار فیلمسازی است.
انتهای پیام/