به گزارش خبرنگار گروه استان های باشگاه خبرنگاران جوان از ساری؛ سیاه بازی گونه خاصی از نمایش است که شباهت زیادی به سنتی نمایش کمدیا دلارته ایتالیا و خرده نمایش های اروپایی که با نام واریته شناخته می شوند دارد که بدیهه سازی و بدیهه سرایی، محور اصلی این نوع نمایش به شمار می رود. حرکات موزون و آواز نیز چاشنی آن می شد و پایان خوش و نتیجه گیری اخلاقی از خصوصیات آن بشمار می رود.
در نمایشنامه رو حوضی معمولا دو تیپ حضور دارند. یکی حاجی یا حاکم و دیگری سیاه که معمولا مبارک نام داشت و نوکر و خدمتکار ارباب خود بود. در حقیقت شخصیت سیاه در این نمایش ها، سمبل مردم زجر دیده به شمار می رود.
در میان نمایش های شادی آور ایران،سیاه بازی یا تخت حوضی یکی از گونه هایی است که به رغم همه بی مهری ها و کم توجهی ها همچنان به حیات خود ادامه می دهد؛ اگرچه کمرنگ و بی رونق!
بهرام بیضایی در کتاب نمایش در ایران می نویسد: بازی مقلدان، مبالغه آمیز و از واقع گرایی به دور بوده و لباس ها دقیق و مستند نیست و حامل و حاصل فکر و ابتکار مردم عامی است. مردمی که به راحتی با شخصیت های سیاه بازی مثل سلطان، حاجی، زن حاجی و ... ارتباط برقرار می کنند و انس می گیرند؛ چرا که این شخصیت ها، برآمده از زندگی روزمره همین مردم هستند.
سیاه بازی در لاله زار در دهه های 40 و 50 رونق گرفت و به رسانه ای عام و پرمخاطب بدل شد. تا جایی که مردم برای تهیه بلیط این نمایش ها، ساعت ها در گیشه های لاله زار صف می کشیدند.
سیاه بازی با همه شیرینی گزنده اش و با همه سادگی خلاقانه اش، بازتاب صدای مردمان ساده ای است که راهی را می جستند تا گلایه ها، آرزوها، شادی ها و دلخستگی های خود را به زبان ساده و در لفاف طنز و شوخی بیان کنند. صدایی که رفته رفته، فراموش می شود.
انتهای پام/گ