قسمت اول این مسیر، یک پل دو خطه به طول ۸ کیلومتر است، در ادامه پل به یک جزیره مصنوعی به نام «پبرهلم» می‌رسد و در اینجا تبدیل به یک تونل زیرآبی ۴ کیلومتری می‌شود. این تونل «دروگدن» نام دارد.
پهنای این مسیر ۲۳٫۵ متر است. هر روز ۱۷ هزار وسیله از این مسیر گذر می‌کنند.
هزینه ساخت این پل-تونل حدود ۵٫۷ میلیارد دلار بوده است.
ممکن است در یک نگاه ساده‌اندیشانه ساخت بناهایی اینچنین بزرگ، از نظر اقتصادی توجیه‌ناپذیر باشد. اما حتی اگر آسایش و رفاه مردم، حفظ جان آنها و صرفه‌جویی عظیم در وقت تلف‌شده شهروندها را هم در نظر نگیریم و فقط روی بُعد اقتصادی تمرکز کنیم، باید بگوییم که برآوردها نشان می‌دهد که افزایش حمل و نقل و مبادلات اقتصادی ناشی از این مسیر باعث شده است که دو کشور تا حالا ۱۱ میلیارد دلار سود کنند. به علاوه، ورودیه دریافتی هم ظرف ۳۰ سال، هزینه ساخت را جبران خواهد کرد.
اگر از آدم‌های اهل دیدن سریال باشید، احتمال دارد که این مسیر را در سریال جنایی The Bridge دیده باشید. این سریال البته نسخه آمریکایی هم دارد (آخرش فرصت تماشای این سریال را علیرغم دانلود آن پیدا نکردم!)
جالب است که این راه، نه‌تنها اثر مخرب زیست‌محیطی نداشته است، بلکه قسمت زیرآبی آن با انبوهی از موجودات دریایی پوشیده است، طوری که نقش یک صخره مصنوعی غنی را بازی می‌کند.
دست آخر باید بگوییم که پل-تونل ارسوند، بنای منحصر به فردی نیست. چین، ژاپن، کانادا و کره جنوبی هر کدام یک پل-تونل دارند و آمریکا هم سه پل-تونل دارد که یکی از آنها که در سال ۱۹۵۷ بنا شده است، قدیمی‌ترین پل-تونل دنیاست.
منبع: آفتاب
انتهای پیام/