به گزارش خبرنگار اخبار داغ گروه فضای مجازی باشگاه خبرنگاران جوان؛ در سال های دور ایران؛تنها دو شهر بیرجند و تبریز آب لوله کشی داشتند که آن صنعت را از روسیه به امانت برده بودند و در کلان شهری مثل تهران مردم از آب چاه که تمیز و سالم نبود استفاده می کردند. در شهر تهران تنها سه قنات وجود داشت که آن هم متعلق به سه سرمایه دار تهرانی بود.یکی از این قنات ها که به سرچشمه معروف بود و هست متعلق به سرمایه داری بود که بچه دار نمی شد.
او
نذر کرد اگر بچه دار شود؛ برای تهرانیان آب لوله کشی فراهم کند. پس از
مدتی بچه دار شد و برای ادای نذرش به اتریش رفت تا مهندسانی را از آنجا
برای لوله کشی آب بیاورد. در هر کشوری حیوانی که برای آنها مقدس است را بر
سر خروجی آب می گذاشتند. مثلا در فرانسه سر خروس استفاده می کنند. او دید
در اتریش، هر جا خروجی آب است؛ سردیسی از شیر است و مردم هروقت برای برداشتن آب به آنجا می رفتند و می گفتند: رفتیم از سر شیر
آب آوردیم.
پس بر سرچشمه آب که برای مردم فراهم کرد، سر شیری گذاشت.
سرانجام، در سال ۱۳۲۹ طرح اولیه لوله کشی تهران برای جمعیتی معادل نهصدهزار
نفر به مرحله اجرا درآمد و دو خط لوله فولادی به قطر ۴۰ اینچ و با ظرفیت ۲۴۲۰۰۰ متر
مکعب در شبانه روز برای انتقال آب از آبگیر بیلقان به اولین تصفیه خانه تهران (جلالیه)
در نظر گرفته شد. بهره برداری از خط اول خطوط لوله فولادی و تصفیه خانه جلالیه در سال
۱۳۳۴ آغاز گردید.