به گزارش گروه بین‌الملل باشگاه خبرنگاران جوان به نقل از شبکه کی ان پی؛ "ارنست مونیز،" وزیر انرژی آمریکا و عضو تیم مذاکره کننده آمریکایی اعلام کرد: دوست داشتم آنچه در توافق هسته‌ای ایران گفته شده است پانزده سال، پنجاه سال باشد؛ اما برای دستیابی به توافق این واقع گرایانه نبود.
"مونیز" در گفتگو با شبکه کی ان پی وابسته به شبکه پی بی اس آمریکا گفت: ما به هیچ وجه این حقیقت را پنهان نمی‌کنیم که ما می‌خواهیم در برابر برخی از فعالیت‌های دیگر ایران در منطقه مانند حمایت از تروریسم، کمک به بی‌ثباتی در منطقه، نقض‌های حقوق بشر از جمله بازداشت آمریکایی‌ها بایستیم. ما البته قصد نداریم علیه لفاظی ظالمانه علیه آمریکا و اسرائیل بایستیم؛ اما می‌خواهیم سلاح هسته‌ای را که تهدید موجودیتی است از دست آنها دور نگه داریم.
مجری پرسید آیا آنطور که "منندز" می گوید این توافق برپایه امید است؟
وی گفت: خیر. امید باعث این توافق نشده است. همواره امید وجود دارد؛ اما آنچه که موجب این توافق شده است، صادقانه بگویم اگر آن را بخوانید و به ماهیت آن نگاه کنید، دقیقا براساس نبودن اعتماد و راستی آزمایی برای این نبودن اعتماد است. بنابراین من مطمئنا با سناتور منندز در این زمینه هم عقیده نیستم زیرا همانطور که پیشتر گفتم ما پانزده سال این برنامه را به شکل قابل توجهی به عقب می‌رانیم اما پس از آن نیز اقدامات راستی آزمایی انجام می‌دهیم تا بار دیگر فعالیت‌های غیرصلح آمیز را شناسایی کنیم. بنابراین اگر کسی بخواهد درباره راهبرد امنیت ملی صحبت کند، من پیشنهاد می‌کنم کسی مانند "برنت اسکوکرافت" ممکن است صلاحیت آن را داشته باشد و درباره امنیت ملی صحبت کند. من یک ستونی را که وی نوشت خواندم که بسیار روشن و موفقیت آمیز بود و به صورت آشکار این توافق را تایید کرده و گفته است به وضوح به نفع امنیت ملی ما است. وی (اسکوکرافت)همچنین اشاره کرد که اگر به مسئله امید باز گردیم حقیقت این است که رئیس جمهور ریگان و بوش در برابر اتحاد جماهیر شوروی در دوران جنگ سرد کاری مشابه انجام دادند. آنها(ریگان و بوش) دستور کاری داشتند که تمرکز آن بر روی کنترل تسلیحاتی بودکه تهدید موجودیتی را رفع می‌کرد و همه مسائل دیگری را که اتحاد جماهیر شوروی انجام می‌داد مانند فعالیت از طریق دست نشانده‌های آن و کارهای دیگر را که ما درباره آنها خوشحال نبودیم، حل نمی‌کرد.
"ارنست مونیز" درباره انتقادها از روند راستی آزمایی گفت: اول از همه، من گفته‌ام که اقدامات راستی آزمایی در تاسیسات شناخته شده بزرگ، بسیار قوی است و بازرسان دسترسی روزانه به آنها دارند. بنابراین موضوعی که مطرح است این است که چه اتفاقی برای فعالیت‌های مخفی و سایت‌های اعلام نشده می‌افتد که برخی سازمان‌های اطلاعاتی به فعالیت‌های ظن برانگیز اشاره کردند. چیزی موسوم به پروتکل الحاقی که من نمی‌خواهم وارد جزییات آن شوم، افزایش رژیم پادمانی است که اجازه دسترسی برای بازرسان به این سایت‌ها را فراهم می‌کند اما عیب خاصی که وجود دارد این است که چارچوب زمانی وجود ندارد.(آژانس چارچوب زمانی ندارد) این توافق برای نخستین بار چارچوب زمانی گذاشته است. بیست وچهار روز اشاره به دسترسی یا عدم تبعیت دارد. حقیقت این است که این نخستین بار است ما چارچوب زمانی ثابت را قرار می‌دهیم.
مجری پرسید بیست و چهار روز زمان طولانی نیست؟
ارنست مونیز گفت: چارچوب زمانی بیست و چهار روزه زمان کمی نیست؛ اما مسئله این است وقتی این بیست و چهار روز به اتمام می‌رسد چه اتفاقی می‌افتد. بار دیگر می گویم من بسیار مطمئن هستم ما به لحاظ فنی پس از بیست و چهار روز ، بازرسان پس از بیست و چهار روز بقایای فعالیت مربوط مواد هسته‌ای را پیدا خواهند کرد. تاریخ به ما این را می‌گوید. ایران بیش از ده سال پیش این کار را کرده است و ایران بازرسی را شش ماه به تعلیق انداخت و به صورت فشرده پاکسازی انجام داد؛ اما موفق نبود و شناسایی شد که آنها کارهای اعلام نشده را انجام دادند. ما در آزمایشگاههای ملی کار کرده‌ایم و من نمی‌توانم به تفصیل در این زمینه صحبت کنم؛ اما ما تجارب خاصی برای نگاه کردن به امکان پاکسازی داریم و این منجر شده است که بگویم ما در یافتن مواد هسته‌ای مطمئن هستیم.
مجری پرسید شما دانشمند هستید آیا می‌گویید پس از بیست و چهار روز پاکسازی کامل سایت از مواد هسته‌ای با هر فناوری که آنها داشتند، غیر ممکن است؟
ارنست مونیز گفت: بله. من هرگز همانطور که "جیم کلپر" می‌گوید نمی گویم صد درصد اما احتمال آن بسیار زیاد است. خطر فرار (از دست شناسایی) بسیار کم و این بازدارندگی بسیار قوی است. آنها شناسایی خواهند شد زیرا نمی‌توانند به لحاظ فنی وقت تلف کنند و برای همیشه آن را تمدید کنند. این دسترسی بیست وچهار روزه یا اعلام تبعیت نکردن است.
مجری پرسید یکی از ضربه‌ها به رئیس جمهور از طرف "چاک شومر" بود که با این توافق مخالفت کرد. وی می‌گوید ما باید این ارزیابی را انجام دهیم که این توافق چگونه توسعه هسته‌ای ایران را پس از ده سال محدود می‌کند؟
مونیز گفت: نخست باید به خاطر شما بیاورم که فردای پس از توافق نداشتن چه خواهد شد. فردای پس از نداشتن توافق موجب یک برنامه هسته‌ای مهار نشده بدون راستی آزمایی خواهد شد و در مقابل آن، این فرصت برای ایران برای توسعه برنامه صلح آمیز پس از پانزده سال قرار دارد که همراه با راستی آزمایی ابدی است. سناتور شومر این مقایسه را ترسیم نکرده است.
مجری گفت این گزینه دوگانه یعنی انجام دادن توافق یا هیچ کار نکردن است که البته بد است. آیا گزینه های دیگری در کنار این توافق وجود ندارند؟
ارنست مونیز گفت: من و همکاران من در دولت تا به امروز و ظاهرا دانشمندان برجسته ، سفرای پیشتاز سابق، شخصیت‌های نظامی سابق که من پیشتر به ژنرال اسکوکرافت اشاره کردم، هیچ یک از افراد، هیچ یک از کارشناسان در تمام حوزه‌های مربوطه گزینه معتبر ب ( گزینه دیگر) را ندیده اند. هیچ یک از آنها ندیده‌اند و این چیزی است که ما درباره آن صحبت کردیم. در صورتی که طرح ب(جایگزین) معتبر وجود داشته باشد، اجازه بدهید درباره آن بشنویم؛ اما هیچ کس آن را مطرح نکرده است. نظر من درباره تفسیرها در خصوص اختیار اخلاقی با نظرات دیگران متفاوت است. ما توافقی داریم که پنج به علاوه یک آن به آن رسیده است. شورای امنیت به اتفاق آرا آن را تصویب کرد و در حقیقت تمام کشورها که به آن رسیده اند، آن را تصویب کرده اند که این امر در حقیقت به ما اختیار اخلاقی را خواهد داد تا اگر لازم باشد،اقدام کنیم. منظورم ده یا پانزده سال نیست بلکه هر سال است زیرا من معتقدم سیاست آمریکا همچنان این خواهد بود که ایران هرگز به سلاح هسته ای دست پیدا نکند و اکنون آنها در این توافق به جامعه بین المللی وعده دادند این کار را انجام نمی دهند.
مجری پرسید آیا شماچیزی بود که دوست داشتید در این توافق باشد اما نتوانستید به آن دست یابید؟
ارنست مونیز گفت: البته . من دوست داشتم هر آنچه که گفته شده است پانزده سال، پنجاه سال باشد؛ اما برای دستیابی به توافق این واقع گرایانه نبود. پرسش و آزمون واقعی این است که آیا فکر می‌کنیم این توافق امنیت کافی را می‌دهد. پاسخ من این است بله می‌دهد. این توافق بر برنامه هسته‌ای آنها به مدت پانزده سال فشار وارد می‌کند و به راستی آزمایی برای همیشه می‌دهد.
انتهای پیام/