معتمدی در مکتب آواز اصفهان فعالیت دارد و مؤسس گروه ادیب است و از افتخارات وی می توان به دریافت جایزه «فرانس موزیک» در سال 2013 اشاره کرد.
در چه خانواده‌ای متولد شدید؟
من در خانواده متوسط و سنتی در شهر کاشان به دنیا آمدم که خیلی گرایش به موسیقی نداشت. فرزند سوم خانواده و هیچ یک از افراد خانواده‌ام به سمت هنر و موسیقی نرفتند.
در زمان تحصیل دانش‌آموزی بازیگوش یا آرامی بودید؟
دذ زمان تحصیل دانش‌آموز خیلی شیطان و بازیگوش بودم و همیشه در گروه‌های سرود حضور داشتم و سرود‌هایی که خوانده‌ام در آرشیو صدا و سیما موجود است.
در دوران کودکی تنبیه هم شدید؟
دوران کودکی به خاطر ننوشتن مشق‌ها و تکالیف مدرسه تنبیه می‌شدم و بارها این موضوع علت تنبیه من بود.
بزرگترین آرزوی کودکی که آن را بدست آورید؟
همیشه دوست داشتم در مقام یک هنرمند در جامعه باشم نه به صورت مستقیم خواننده‌شوم؛ اما زمینه هنر خصوصاً موسیقی از علایق من بود.
چه کسی شما را کشف کرد و در واقع شما را از صدای خوبتان مطلع کرد؟
مراحل خواننده شدنم به صورت تدریجی بود و نمی‌توانم شخص خاصی را برای این امر معرفی کنم. چون از کودکی این مراحل خواندنم را شروع کرده بودم دیگر مسیر آن برایم اتفاقی نبود. مشوقی اصلی من خودم بودم.
چرا مکتب آوازی اصفهان را انتخاب کردید؟
من مکاتب دیگری هم کار کردم اما چون کاشان و اصفهان در یک محدوده جغرافیایی هستند و حتی در شباهت‌های معماری این دو شهر در سلیقه ادبی من هم تأثیر گذاشت به همین جهت مکتب آوازی اصفهان را انتخاب کردم.
هدف تشکیل گروه ادیب چه چیزی بوده و وضعیت امروز آن چگونه است؟
هدف زنده نگه داشتن نام ادیب خوانساری است که یکی از بزرگان مکتب آواز اصفهان بود و سبک و شیوه وی را پیروی کرده‌ام، گروه ادیب هم مدتی است فعالیتش کم شده اما انشاالله از این به بعد بیش از پیش خواهد بود.
آیا علاقه‌ای مبنی بر همکاری با تلویزیون دارید؟و پیشنهادی در این زمینه داشته‌اید؟
پیشنهاد خیلی محدود است. این مسائل به رایزنی بستگی ندارد و به هر حال تلویزیون چون یک رسانه ملی است اگر فرض را بر رایزنی آدم‌ها بگذارد دچار تک بعدی می‌شود و فقط یک عده‌ای خاص در آن دیده می‌شود.
مسافرت‌های خارج از کشور و نبود چند ساله ی شما در خارج از ایران می‌تواند از دلایل این امر باشد؟
نه، من همیشه در ایران بوده‌ام و خاک وطنم را ترک نخواهم کرد. مدتی هم در تهران نبودم در یکی از شهرستان‌های نزدیک به کاشان زندگی می کردم. و دوباره به تهران برگشتم. و تاکنون علت مسافرت‌هایم برای حضور در کنسرت‌های خارجی بوده است.
از چگونگی دریافت جایزه فرانس موزیک برامون بگید؟
یکی از دلایل آن دعوت‌هایی است که از طرف جشنواره‌های خارجی دارم و به تازگی هم در یک تور تونس حضور خواهم داشت که جالب است بدانید این هنرمند تونسی سال‌های پیش اجرای مرا در تئاتر شهر پاریس دیده بود و بنا به گفته وی همیشه دوست داشته با من کار کند. به هر حال در جشنواره‌های خارجی آثار رصد می‌شود و به خاطر همین «فرانس موزیک» فعالیت اصلی‌اش رصد هنرمندانی است که در عرصه موسیقی سنتی فعالیت دارند و این مربوط منطقه جغرافیایی خاص هم نمی‌شود. و هر سال در کل دنیا یک نفر را انتخاب می‌کنند و زمانی که در کشور فرانسه کنسرت داشتم نماینده‌ای از طرف «فرانس موزیک» به من گفت که جزء 5 نفر برگزیده‌ام و تصور کردم چون آشنا یا دوستی ندارم بعید است که انتخاب شوم ولی در نهایت تعجب در یکی از اجراهای دیگرم در فرانسه نماینده رادیو فرانسه به روی صحنه آمد مرا به عنوان برگزیده سال 2013 معرفی کرد.
مسئولان داخلی نسبت به دریافت این عنوان چه واکنشی داشتند؟
نه تبریکی نه حتی تسلیتی (خنده). با توجه به اینکه این افتخار موضوعی شخصی نبود، و اگر کسانی که ادعای دغدغه موسیقی ما را دارند باید از تفرقه‌ها دوری کنند و رقابتی که به عداوت تبدیل شده را برطرف کنند. البته چیزی که در زندگی آموخته‌ام این است که در زندگی نباید منتظر تشویق یا تنبیه بود و براساس درک خود باید راه درست را تشخیص دهد.
شما موسیقی پاپ هم گوش می‌کنید؟
به ندرت. ولی بله گوش می‌دهم.
خواننده محبوب پاپ شما چه کسی است؟
هم نسل خودم. احسان خواجه‌امیری و هم به خاطر خودش، پدرش و همشهری بودنش. در میان هنرمندان قدیمی استاد محمد نوری و مازیار را بسیار دوست دارم و به نوعی در کار خود استاد هستند برای رسیدن به جایگاه خود بسیار تلاش کردند.
مضمون ترانه‌های امروز را چطور می‌بینید؟
موسیقی که جزء فرهنگ ماست می‌توان آن را به سرمی تشبیه کرد که بر پیکر این جامعه وصل است که بر پیکر این جامعه ریخته می‌شود. متأسفانه اگر در این زمینه کوتاهی شود با تغییر غیر ممکن است یا به سختی می‌توان آن را تغییر داد به همین خاطر باید در عرصه مدیریت موسیقی هوشمندانه عمل شود و باید کار را به هنرمندانی که صاحب ایده هستند، سپرد.
مؤثرترین فردی که در زندگی به شما کمک کرد تا موفقیت امروز را بدست آورید؟
محمدرضا لطفی.
گفتگو از زهرا اسکندری
انتهای پیام/