به گزارش خبرنگار
حوزه میراث و گردشگری گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛ در فرهنگ ایرانی عدد 40 به معنای کثرت است و همین معنا سبب شد تا سالهای دور و در عرصه صفویه و در دوران شاه عباس یکم معماران ایرانی بنایی را بسازند که با تعداد زیاد ستون‌ها‌یش بتوان اوج هنر معماری ایرانی اسلامی را به تصویر کشید.
چهلستون که این روزها به نام باغ موزه چهلستون است، از سال 1389 تحت عنوان باغ‌های ایرانی به همراه چند باغ دیگر در فهرست میراث جهانی یونسکو به ثبت رسید. بنایی که انعکاس آن در آب جذابیت منحصر به فرد آن سبب قرارگیری این اثر در کنار آثار باستانی در دیگر نقاط جهان است. انگیزه ثبت جهانی سبب شد تا 8 سال مرمت این بنا از سال 90 در دستور کار اداره میراث فرهنگی استان اصفهان قرار گیرد.
بنایی که در عرصه خود با تمام اصول ساخته شد به مرور زمان و به دلیل عوامل انسانی و طبیعی رنگ باخت و همین امر سبب شد تا پای سازمان‌های مسئول به عنوان یک پایه دیگر به این بنا اضافه شد اما پایه‌ای نه از جنس ستون‌های دیروز بلکه داربست‌هایی از جنس فلزی امروز که به اجبار این روزها هر گردشگری چه داخلی و چه خارجی باید در کنار بنای چهلستون با آنها هم عکس یادگاری بگیرند.
اما مشکل کجاست و چرا بناهای تاریخی همچون چهلستون همچنان باید در پیچ و خم ادارات و حامیان مالی گم شوند که با گذر زمان نه‌تنها زیبایی خود را از دست دهد بلکه گردشگران هم دیگر رغبتی برای بازدید نداشته باشند.
دی ماه 93 بود که مسئولان میراث فرهنگی استان اصفهان خبر از اتمام مرمت این بنا دادند آن هم در بهار 94 اما هنوز هم وقتی به چهلستون می‌روی می‌توانی داربست‌ها را بر بنای این میراث تاریخی ببینند.
اهل فن معماری بر این باورند که با توجه به قدمت چهلستون شاید نصب داربست‌های فلزی آن هم به مدت طولانی به پی بنا آسیب می‌زند. چهلستون در اصفهان مرکز فرهنگی گردشگری است چند بعدی و از این‌رو سرمایه‌گذاری اقتصادی در آن نه فقط برای حفظ میراث بلکه برای گسترش امکانات رفاهی است. با این نگاه به صرف سرمایه مالی در این مرکز فرهنگی می‌توان به بازخورد چند برابر مالی امید‌وار بود.
برنامه‌ریزی در شهر تاریخی اصفهان با این همه بنای تاریخی باید به گونه‌ای باشد از فن‌آوری نوین برای مرمت بناها بهره برد. فن‌آوری جای سازه‌های فیزیکی را بگیرد و بتوان بر‌آوردی دقیق از شرایط مالی هر پروژه است به نحوی که در نیمه راه شرایط مالی جای مرمت را نگیرد.
در طرح‌های توسعه شهری باید جایگاه واقعی برای این دست از بناها نصب شده و میراث جهانی تعریف شود و همیشه به این نکته تأکید کرد که بناهای تاریخی مثل هویت شهر است پس هزینه برای هویت میراث آیندگان است.
انتهای پیام/