به گزارش خبرنگار
گروه استان‌های باشگاه خبرنگاران جوان از شهرکرد به نقل از دفتر امور فرهنگی و ارتباطات اداره کل میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری استان، چهارمحال و بختیاری با مساحت ۱۶ هزار و 411 كیلومتر مربع در جنوب غربی كشور بین ۳۱ درجه و ۹ دقیقه تا ۳۲ درجه و 49 دقیقه عرض شمالی و ۴۹ درجه و 30 دقیقه تا ۵۱ درجه و 26 دقیقه طول شرقی در مركز ارتفاعات موسوم به رشته كوه‌های زاگرس قرار دارد.
این استان از طرف شمال و شرق با استان اصفهان، از طرف غرب با استان خوزستان، از سمت جنوب با استان كهگیلویه و بویر احمد و از شمال غرب با استان لرستان محدود می شود.
مركز استان، شهر شهركرد در ارتفاع 2066 متری از سطح دریاهای آزاد قرار دارد كه مرتفع‌ترین شهر در بین مراكز استانی بوده و به همین سبب این استان به بام ایران شهرت یافته است.
این منطقه دارای یك درصد از كل وسعت ایران و از لحاظ وسعت بیست و ششمین استان است و با وجود مساحت كم، 10 درصد از منابع آب كشور را در اختیار دارد.
چهارمحال و بختیاری تا قبل از سال 1332 در قالب شهرستان شهركرد و بختیاری از شهرستان‌های استان اصفهان، یكی از استان‌های 10 گانه آن زمان، محسوب می‌شد در همین سال با توجه به ویژگی‌های متمایز اقتصادی، سیاسی و اجتماعی حاكم بر منطقه از استان اصفهان منتزع و به عنوان فرمانداری مستقل در تقسیمات كشوری قرار گرفت.
در سال 1337 این فرمانداری به فرمانداری كل و سپس در سال 1352 طبق مصوبه هیأت وزیران، به استانداری ارتقاء یافت.
در حال حاضر استان چهارمحال و بختیاری با جمعیتی نزدیك به 900 هزار نفر، دارای 9 شهرستان (به نام‌های اردل، بروجن، بن، سامان، شهركرد، فارسان، كوهرنگ، كیار و لردگان)، 25 بخش، 40 شهر، 50 دهستان و حدود یکهزار آبادی است.
استان چهارمحال و بختیاری منطقه‌ای است كوهستانی كه تقریباً 76 درصد آن را كوه‌ها و تپه‌ها و 24 درصد دیگر را دشت‌های آبرفتی و فلات‌ها تشكیل می‌دهند و به علت ماهیت كوهستانی مرتفع و قرار گرفتن در مسیر بادهای مرطوب سیستم‌های مدیترانه‌ای دارای بارش نسبتاً مناسب می‌باشد.
در مناطق مرتفع این استان نوع بارش غالباً به صورت برف بوده و وجود ارتفاعات پوشیده از برف یكی از ویژگی‌های اقلیمی و جاذبه‌های زمستانی این استان است.
مهم‌ترین رشته كوه این منطقه زردكوه بختیاری است كه سخاوتمندانه رودخانه‌های بزرگ كارون و زاینده‌رود را به كشور هدیه می‌كند.
وجود 20 رودخانه دائمی به طول 905 كیلومتر و چشمه‌های متعدد با گوراراترین آب‌ها، به سان گردن بند فیروزه‌ای، زینت بخش استان بوده و با جریان در رگ‌های آبی كشور، طراوت، آبادانی و حیات را در مسیر كوچ خود به استان‌های دیگر به ارمغان می‌برند.
وجود دشت ها و مراتع غنی، زمینه سكونت انسان در این استان را از دیرباز فراهم آورده، به طوری كه براساس مطالعات و پژوهش های باستان شناسی، قدیمی ترین آثار شناسایی شده در استان چهارمحال و بختیاری به دوره فراپارینه سنگی و به حدود 11 هزار سال قبل تعلق دارد.
كشف تپه ها و محوطه های بسیاری از دوران پیش از تاریخ بویژه دوران مس و سنگ، نشانگر حضور انسان ها در محدوده زمانی هزاره هفتم قبل از میلاد به بعد در استان چهارمحال وبختیاری است.
در طول دوران هخامنشی و اشكانی، این استان تحت سیطره حكام محلی الیمایی اداره می شد.
از آثار شاخص این دوره دراستان می توان به نقش برجسته های «شیرین او» و «یه شووه الگی» اشاره كرد.
با انقراض حكومت الیمائی به دست ساسانیان، نقش مردم این استان در تاریخ كم رنگ می شود.
تا پیش از تسلط اتابكان بر این سرزمین، ساكنین آن به صورت گروهه ای نیمه یكجانشین و كوچرو زندگی می كردند.
ازحدود قرن ششم هجری تا قرن نهم اتابكان لر بزرگ بواسطه حضور چشمگیر در تحولات سیاسی ایلخانان مغول برای خود نام و آوازه ای به پا كردند. از اتابكان لر آثار بسیاری در این استان همچون كاروانسراهای قلعه مدرسه، طاق سنگی های جونقان و مسجداتابكان شهركرد بر جای مانده است.
علاوه بر جاذبه‌های متعدد تاریخی و فرهنگی این استان نظیر ابنیه تاریخی، محوطه‌ها و آثار باستانی، فرهنگ عشایری، بزرگان فرهنگ و هنر و ...، دامنه‌های زاگرس نیز گنجینه‌ای از طبیعت فراروی ما گذاشته، مناظری بدیع و زیبا تا بدان جا كه چهارمحال و بختیاری را بهشت طبیعت دوستان و گردشگران نامیده‌اند.
وجود حدود 25 قله با بلندای بیش از 3500 متر ، بیش از یکهزار چشمه و 300 چشمه با خاصیت آب های معدنی و رودخانه‌ها، دشت لاله‌های واژگون و مناطق حفاظت شده و شكار ممنوع بسیار نظیر قیصری، شیدا، هلن، سبزكوه، تنگ صیاد و جنگل‌های بلوط، یا همان طلای سبز زاگرس، با تنوع بالغ بر 923 گونه گیاهی با ارزش و 294 گونه جانوری و چشم اندازهای كم نظیر را در خود جای داده‌اند، تنها بخشی كوچك از این بهشت به شمار می‌آیند.
در این رهگذار وجود بیش از 12 هزار صنعتگر كه با زخمه های دست های خویش 50 رشته هنری از قبیل قالی بافی، قفل سازی و تولید گبه، گلیم،جاجیم، سرانداز، نمد، حجاری، لباس محلی و ... را در هیاهوی زندگی شهری حفظ و صیانت نموده اند، جلوه ای ناب از زندگی مردمان این سرزمین به شمار می آید.
گز، نبات، عسل طبیعی، كشك و قارا (قره قروت) از مهم ترین سوغات چهارمحال و بختیاری است.
استان چهارمحال و بختیاری پنجره‌ای می‌گشاید تا در تقارن طبیعت، تاریخ، فرهنگ و هنر، گوشه‌ای از میراث ملی این سرزمین كهن را به نمایش بگذارد.
انتهای پیام/ح