یک تراژدی عاطفی در مذاکرات؛ آیا آمریکا وابستگی خود را به تحریم‌ها کنار خواهد گذاشت؟!

به گزارش خبرنگار اعزامی باشگاه خبرنگاران از وین، هشتمین دور از مذاکرات هسته‌ای در وین، (پس از قرائت بیانیه لوزان) جایی که طرف ایرانی اعتقاد دارد ضرب‌الاجلی در کار نیست اما اگر طرفین از همین فرصت پیش آمده استفاده کنند توافق حاصل خواهد شد.

اکنون در مرحله پیچیده نهایی قرار داریم و این نهایی به آن معنا نخواهد بود که ایران بخواهد به هر قیمتی تن به توافق دهد چرا که تمامی تلاش‌های شبانه روزی اعضای تیم مذاکره کننده هسته‌ای کشورمان برای به دست آوردن یک تواف خوب است، در همین راستا معاون وزیر امورخارجه کشورمان می‌گوید؛ ما مقید به زمان نیستیم، ممکن است برخی طرف‌های ما مقید به زمان باشند از نظر مسائلی که با پارلمان‌های خود دارند یا برنامه‌های دیگری که دارند، اما از نظر ما آنچه مهم است یک توافق خوب است. البته تلاشمان را می‌کنیم که تا قبل از هفت روزی که تمدید شده این کار را انجام دهیم. اگر به توافق خوب مورد نظرمان نرسيم بدون توافق بر می‌گرديم.بیشتر

نکته ای که در اینجا باید به آن پرداخت این است که حضور ایران در مذاکرات بر اساس استیصال و درماندگی نیست چرا که هدف برای شرکت در این مذاکرات نشان دادن واقعیت های ایران به جهان و احقاق حقوق حقه کشورمان در زمینه صنعت هسته‌ای است و امروز میبینیم‌که دیگر واقعیت‌های ایران بر کسی پوشیده نیست، حتی گزارش‌های آژانس که به صورت ناعادلانه و با شیطنت علیه ایران ارائه می‌شد از تندی گذشته برخوردار نیست.

سال گذشته نیز هنگامی که کنگره آمریکا پس از به اجرا در امدن برنامه مشترک اقدام به بهانه‌های مختلف تحریم های جدیدی را علیه ایران وضع کرد دیدیم کخ مذاکره کنندگان کشورمان با اقتدار میز مذاکره را ترک کردند و به قولی "چشمه ای " نشان دادند، فضای کنونی نیز با آن زمان تفاوتی ندارد چرا که هرگاه احساس شود مذاکرات فرسایشی بوده و منفع کشورمان حفظ نخواهد شد ایران مذاکره را ترک خواهد کرد.

از سوی دیگر تعامل با کشورها، یکی از اصول مهم در دیپلماسی است اما این تعامل باید با ارتباط متقابل همراه باشد، جمهوری اسلامی ایران نیز از ابتدا ضمن توجه به تعامل بر اساس الگوی متقابل پا به این عرصه گذاشته است، بنابرای اکنون که فرصتی برای این تعامل ایجاد شده باید دید طرف مقابل از ان چه گونه استفاده می‌کند.

دنیای امرزو دیگر از خشونت و متعلقات آن مانند تحریم به سطوح آمده، و به همین جهت ایران با بینش ساسی خود "گفتمان" را برگزید تا محرکی باشد برای دنیای غرب که دکمه"on"  برای تغییر را فشار دهند، بارها در اظهارات مقامات غربی و مراکز پژوهشی اعلام شد که تحریم‌ها برای ایران نا کارآمد بوده و ایران با وجود این موانع به نه تنها صنعت هسته ای خود را حفظ کرد بلکه پیشرفتهایی را در این زمینه ثداشته است بنابراین انتخاب تاریخی با امریکا خواهد بود که تحریم برایشان وسیله است یا هدف؟

همچنین وزیر امور خارجه کشورمان پیشرفتهای زیادی صورت گرفته است اما موضوعات فنی و نگارشی مختلفی وجود دارد و همانطوری که من بارها گفته ام کشورهای غربی باید تصمیم سیاسی خود را بگیرند که آیا به دنبال توافق هستند ، یا به دنبال تداوم فشار. بیشتر

در پایان باید دید کشوری که تاکنون قلدر مآبانه در عرصه دیپلماسی قدم گذاشته است می تواند وایستگی عاطفی خود را به تحریم‌ها کنار بگذارد؟

انتهای پیام/