باشگاه خبرنگاران - میلاد جلیل‌زاده؛ متنی که می‌خوانید اعتراف نگارنده‌ی آن است به این تجربه که اکثر فیلم‌های ممیزی خورده و توقیفی، ضعیف و تماشا نکردنی هستند.
درباره سال‌های اخیر سینمای ایران صحبت می‌کنیم نه دوران‌های پیشین که بعضی از کارهای با کیفیت –و حتی بعضاً ارزشی- مدت‌ها به دلیل سوء تفاهم در محاق توقیف می‌ماندند.
امروز هم سوء تفاهم پیش می‌آید و بعضی از فیلم‌ها توقیف می‌شوند در حالی که دلایل امر اصلاً درست و حسابی نیستند اما اکثر فیلم‌هایی که به دلایلی توقیف می‌شوند هم از حداقل کیفیت‌های سینمایی بی‌بهره‌اند .
لابد متوجه شده‌اید که بحث، اساساً سر درست و حسابی بودن فیلم‌هاست و منظور نظر ما کیفیت سینمایی کارها و نه مسائل برون متنی یک اثر است که عموماً به سیاست و ... برمی‌گردند وچالش‌های ممیزی هم از آن‌ها بر می‌آید.
اعتراف این سیاهه به آن است که اکثر فیلم‌های توقیفی کیفیت‌های فنی پایینی دارند و چه از لحاظ داستان و چه ساختار بصری شدیداً فقیر‌اند؛ حالا این توقیف به هر دلیلی باشد فرقی ندارد.
این جا یک نکته‌ی ظریف در کار است و آن اینکه اگر کسی بخواهد همت عالی‌اش را برای ساخت یک اثر هنری مصروف کند، دیگر دنبال بعضی هوچی‌گری‌ها –ببخشید که عبارت مناسب‌تری یافت نشد!- نخواهد رفت و این ریسک را به خود نمی‌دهد که نتیجه‌ی همت عالیه‌اش را در کشوی توقیف شده‌ها به ضیافت خاک خوری بفرستد.
کدام فیلم پر خرجی توقیف می‌شود؟ چرا نمی‌شود؟ چون از اول طوری می‌سازندش که ممیزی نخورد و آن هم به این دلیل که حسابی خرج کرده‌اند و توقیف برایشان سنگین می‌افتد؛ همین‌طور است در مورد آثاری که کیفیت فنی قابل ملاحظه‌ای دارند، روی فیلم‌نامه‌شان حسابی کار شده و کارگردانی آن‌ها سرپاست یعنی آثاری که برای تولیدشان زحمت کشیده شده.
هیچ‌کس وقتی قرار است زحمت بکشد یا خرج کند فیلمش را طوری نمی سازد که توقیفش کنند.
البته در فیلم‌های پر زحمت و پر خرج، عموماً حتی بیشتر از آثار ضعیفی که توقیف شده‌اند، می‌شود نقد‌ها و نکات چالشی دید اما این مسائل در آن فیلم‌ها به طرز ظریفی بیان می‌شود نه با هیاهو.
«بلوک 9 خروجی 10» جمعه شب در پردیس ملت اکران شد.
پردیس ملت این روزها میزبان جشنواره‌ی فیلم شهر است و چندتائی از فیلم‌های توقیفی هم در جریان آن به نمایش در می‌آیند اما این فیلم به قدری از توجه مخاطب دور بود که تا انتها تماشا کردنش، طاقت فراوانی می‌طلبید و نیم خط فلسفه‌ی قابل دفاع هم پشت نمایش این همه تلخی در داستان آن –که دلیل توقیفش بوده- نمی‌شد پیدا کرد.
با این اوصاف، می‌شود گفت که اگر ممیزی‌ها فنی بودند نه محتوایی، بسیاری از فیلم‌های توقیف شده‌ی حال حاضر، باز هم در فهرست توقیفی‌ها قرار می‌گرفتند و آن وقت بود که توقیف شدن یک فیلم، به جای اینکه کلاس کارگردان آن را بالا ببرد، مایه و پایه‌ی حرفه‌ای او را مشخص می‌کرد.
راستی آقای جنتی، ماجرای نظارت حین ساخت آثار که وعده‌اش را داده بودید و –به درستی- می‌گفتید که مانع ساخت چنین فیلم‌هایی می‌شود، به کجا رسید؟
اصلا منتظر بمانیم یا برویم؟!
انتهای پیام/