آگهی برای یافتن همدم

به گزارش باشگاه شبانه (باشگاه خبرنگاران) ، به آخرین جمع مهمانی دوستانه یا خانوادگی که در آن شرکت کردید، دقت کنید. سعی کنید اتفاقات آن را خوب به یاد بیاورید. احتمالا کمتر کسی در آن جمع بوده‌ که چند بار به تلفن همراه خود سر نزده یا برای مدت طولانی به آن خیره نشده باشد. حتی گاهی لبخندی هم زده‌ و چیزی را با صدای بلند برای بقیه خوانده‌اند.

در اتوبوس و تاکسی و مترو هم وضع همین‌طور است. افرادی که به گوشی‌هایشان نگاه می‌کنند و چیزی می‌نویسند و چیزی می‌خوانند.

چندی قبل در خبرها خواندم که بزودی مفهوم راننده در ماشین‌ها از بین می‌رود، نسل ماشین‌هایی به بازار می‌آید که خود رانندگی می‌کند و تو فقط از روی نقشه به آن مقصد را می‌گویی و منتظر رسیدن می‌شوی. در این ماشین‌ صندلی‌ها رو به هم گذاشته می‌شود تا افراد با خیال راحت بنشینند و حرف بزنند، اما کسی که می‌خواهد ماشین‌های هوشمند را طراحی کند باید ورود موبایل‌های هوشمند را به آن ممنوع کند، در غیر این صورت چه فایده صندلی‌های رو به هم وقتی هر کس در تلفن همراهش غرق است!

همین غرق شدنمان در شبکه‌های اجتماعی یعنی در زندگی‌مان یک جای خالی بزرگ احساس می‌کنیم. شاید نداشتن هم‌صحبتی که بتوانیم با آن از هر دری صحبت کنیم. کسی که با او بخندیم، با او گریه کنیم، از خبرهای مهم باهم حرف بزنیم و در یک کلام کسی که کنارش خودمان باشیم.این اتفاق در خانه‌های ما هم افتاده، همان‌طور که در مترو کنار غریبه‌ها می‌نشینیم و در گوشی‌هایمان غرق می‌شویم، در خانه هم کنار عزیزانمان باز هم می‌نشینیم و در گوشی‌هایمان یا به دنبال اخبار جدید هستیم و در شبکه‌های اجتماعی سیر می‌کنیم یا فیلم و عکس‌های قدیمی را برای چندمین بار می‌بینیم.

این‌که در یک محل عمومی هم‌صحبتی نداریم و به جایی پناه می‌بریم که شاید کلامی یا نشانی از همراهی پیدا کنیم، هرچند خوب نیست، اما آنقدرها هم آسیب‌زا نخواهد بود که اگر در خانه‌مان بنشینیم و نتوانیم همصحبت هم باشیم و به شبکه‌های اجتماعی پناه ببریم. نمی‌خواهم در مورد قوانین استفاده از تکنولوژی حرفی بزنم چون تا وقتی جای خالی در زندگی‌مان وجود دارد، آن را با گزینه‌های مختلف پر می‌کنیم، پس باید به دنبال این باشیم که جای خالی در خانه‌مان نگذاریم و آنقدر همصحبت خوبی برای هم باشیم و از همراهی هم لذت ببریم تا فرصت و رغبتی برای سر زدن به این شبکه‌ها نداشته باشیم، اما چگونه می‌شود یک زن و شوهر در چاردیواری خانه‌شان همصحبت‌های خوبی برای هم باشند؟

به خاطر تفاوت‌های فردی و همین‌طور جنسیتی، همصحبتی زن و مرد کمی دشوار است و باید به این تفاوت‌ها آگاه باشند و هشیارانه برخورد کنند تا بتوانند به نتیجه دلخواه برسند، نتیجه‌ای شیرین که همان همصحبتی لذت‌بخش است، اما چیزی که در بیشتر خانواده‌ها شاهد آن هستیم، گلایه خانم‌ها از کم‌حرفی مردان در خانه و حتی خوب گوش ندادن به آنهاست و گلایه مردان از زیاد صحبت کردن خانم‌ها و حتی چک کردن این‌که شوهرشان به حرفشان گوش می‌دهد یا فقط سر تکان داده و خود در خیالات سیر می‌کند، اما مصاحبت لذتبخش زن و شوهر قواعدی دارد:

فقط علاقه‌مند باش

اول از همه چه خانم‌ها و چه آقایان اگر دوست دارند شریک زندگی‌شان را از شبکه‌های اجتماعی به پای میز گفت‌وگو بکشانند باید کمی در مورد مسائل مورد علاقه طرف حساس بوده و هنگام صحبت فقط به علایق خود فکر نکنند. مثلا اگر خانمی به کلاس خیاطی می‌رود و در این مورد حرف می‌زند، نیازی نیست همسرش نسبت به خیاطی آگاهی کامل داشته باشد، همین که به حرف‌های او گوش دهد و کمی ‌هنگام گفت‌وگو خود را فعال نشان دهد، کافی است یا اگر مردی درباره فوتبال صحبت می‌کند، همسرش می‌تواند با علاقه گوش کرده یا در کنار او بازی را نگاه کند.

یک گوش شنوا و دیگر هیچ

دومین نکته‌ای که باید همسران به آن توجه کنند، نیاز طرف مقابل به گوش شنواست. گاهی همین که همسرمان به حرف ما گوش دهد، کافی است. این نکته درباره خانم‌ها بیشتر صدق می‌کند و همیشه حرف نمی‌زنند تا جواب بشنوند، اما کم نیستند زنانی که از خرابی لوازم خانه شکایت می‌کنند تا کسی با مهربانی تنها نگاهشان کند یا بگوید: حق داری، خیلی خسته شدی! به جای آن راهکار بدهد که بهتر است زنگ بزنی تا تعمیر کار بیاید.

هم‌صحبتی به روش دوستان

سومین نکته‌ای که می‌تواند همسران را به بهترین مصاحب‌های دنیا تبدیل کند، حرف زدن تنها برای حرف زدن است، نه اصلاح روابط و حل مشکلات تلنبار شده از 10 سال قبل. زن و شوهر نیاز دارند ‌باهم حرف بزنند، لطیفه تعریف کنند و با صدای بلند بخندند، شعر بخوانند و لذت ببرند یا هر چیز دیگری که حالشان را خوب کند. این‌که برای خرید خانه باید پس‌انداز کنند یا در زمانی خاص به مسافرت بروند را بگذارند برای هفته‌ای یکبار جلسه حل مشکلات خانوادگی که از قبل با هم قرار گذاشته‌اند. بقیه موارد مانند یک دوست باهم همصحبت شوند.

زندگی امروز باعث شده ما همواره برای لحظاتمان کم می‌آوریم. شاید بزودی در صفحه نیازمندی‌های روزنامه‌ها به دنبال یک همدم، همصحبت و کسی بگردیم که بتوانیم ساعتی را کنارش بدون سانسور خودمان باشیم، از علایقمان بگوییم و اگر خواستیم عصبانی شویم و اگر دوست داشتیم بلند بخندیم. این همان چیزی است که اگر به همسرمان بدهیم، جای خالی نمی‌ماند تا در شبکه‌های اجتماعی بخواهد آن را پر کند. این روزها خیلی‌ها از تنهایی رنج می‌برند، در حالی که می‌توانند بهترین دوست را در چاردیواری خود داشته باشند.

انتهای پیام/