به گزارش
باشگاه خبرنگاران، مرحوم "آیت‌الله سید عزالدین زنجانی" با نقل خاطره‌ای از امام خمینی (ره) بیان کرده است که حضرت امام(ره) اگر مطمئن مى شدند طلبه‌اى زحمتکش است و درس مىخواند، خیلى برایش احترام قائل بودند. یادم نمىرود هنگامی‌که در درس "اسفار" امام شرکت مىکردم (در آن زمان اسفار تقریباً غیرمرسوم و در حکم قاچاق بود) مبتلا به حصبه شدم. فصل زمستان بود. آن موقع حصبه بیمارى خطرناکى بهشمار مى رفت. منزل ما در گذر جدّا بود. از قضا منزل امام هم در حوالى آن گذر بود. ایشان پس از آنکه از بیمارى من اطلاع پیدا کردند، هر صبح و شب به عیادت من مىآمدند.
آیت‌الله زنجانی ادامه می‌دهد:یادم هست یک شب که ایشان به عیادت من آمده بودند، پزشکى قبل از ایشان آمده بود و داروى اشتباهى داده بود و حال من بسیار بد بود. حضرت امام در آن زمستان سرد، پیاده به دنبال طبیبى که به طرز قدیم معالجه مىکرد رفتند و او را آوردند. پس از بهبود نسبى حال من، منزل را ترک فرمودند. آنگاه وسایل انتقال مرابه بیمارستان فراهم ساختند. اینها فراموش شدنى نیست. به جد اطهرم سوگند، آن مقدار که حضرت امام(س) در مدت بیمارى به من مهربانى کردند و از من مراقبت فرمودند، اگر پدرم در قم بود، این مقدار از من مراقبت نمى‌کرد. این تنها به لحاظ این بود که من طلبه‌اى بودم غریب و در قم درس مىخواندم.
آیت‌الله زنجانی با اشاره به روحیۀ شاگردپرورى و غریب نوازى امام می‌افزاید:این روحیه موجب شده بود که ایشان از من مراقبت کنند. دیگران هم بودند که من در درسشان شرکت مىکردم، اما یک مرتبه هم به عیادت من نیامدند. حتى یکنفر را نفرستادند که ببینند چرا در درس شرکت نمىکنم. ظاهراً آن موقع امام مشهور به استاد فقه و اصول و نیز صاحب مرجعیت نبودند. فقط "اسفار" درس مىدادند و احتمال آن هم نمىرفت که العیاذباللّه ایشان بخواهند مرا پرورش دهند که بعداً مروج رسالۀ ایشان باشم. خدا مى داند که ایشان فوق این حرفها بودند.
انتهای پیام/