امیر پوریا منتقد سینما، در گفتگو با
خبرنگار سینما باشگاه خبرنگاران، در خصوص ضعف فیلمنامه‌ها در سینمای ایران گفت: از دهه‌ی 60 بحث کمبود فیلمنامه‌ی خوب و نو معضل سینمای ایران است و این مسئله خیلی با مزه است که پدیده‌ای 30 سال معضل سینمای کشور باشد.
وی تصریح کرد: مصالح داستانی در فیلمنامه‌ها به شدت کمرنگ شده و این تصور که تماشاگر، امروزه بدلیل وفور رسانه‌ها و نسخه‌های نمایش خانگی فیلم‌ها، اشباع شده و نیاز به داستان‌سرایی در سینما ندارد و ما الزاماً باید با تکنیک تصویر و فضاسازی او را جذب سینما کنیم یک تفکر منسوخ و ره به خطا رفتن است.
این منتقد ادامه داد: بسیاری از فیلم‌های معروف که تماشاگر جوان آن‌ها را دنبال کرده مثل فیلم‌های « ماهی و گربه » و «اعترافات ذهن خطرناک من» به طرز افراطی از کمبود مصالح داستانی رنج می‌برند.
پوریا افزود: در گذشته به قدری فیلم‌ها جذابیت داشت که تماشاگر پس از خروج از سالن سینما می‌توانست فیلم را برابر دیگران بازگو کند ولی در حال حاضر یک فیلم را در یک مجلس گسترده در یکی دو سطر هم نمی‌توان بازگو کرد.
وی عنوان کرد: فیلم باید مخاطب را جذب کند او را به فکر وادار و ذهن بیننده را درگیر کرده و احساساتش را برانگیزد این مسائل مشکل اصلی فیلم‌های ماست که یک فیلم با ایده‌های ویژه از تعداد انگشتان یک دست بیشتر تجاوز نمی‌کند.
پوریا با اشاره به اینکه کمبودهای داستانی تازه معظل سینماست، اظهار داشت: عوارض دوران اینترنت و وفور تعامل مجازی یکی از مشکلات سینمای امروز است، چون آدم‌ها را از داستان خواندن و شنیدن دور کرده است.
وی با انتقاد از مطالعه نداشتن برخی از فیلمنامه نویسان اظهار داشت : فیلمنامه‌نویس که داستان نمی‌خواند، با ادبیات داستانی بیگانه است، فیلمنامه‌نویسی که تئاتر نمی‌بینند، به وقایع و حوادث در روزنامه‌ها و سرتیتر سایت‌ها دقیق نمی‌شود و قدرت کشف و ذره‌بین به دست شدن را در خودش تقویت نمی‌کند.
منتقد سینما در پایان خاطرنشان کرد: به دست گرفتن ذره‌بین‌های جدید برای دیدن ایده‌های جهان باعث خلق ایده‌های تازه می‌شود.
انتهای پیام/