این اقدام در یک مقطع زمانی با ممنوعیت واردات برخی کالاها به کشور و اولویت‌بندی کالاها انجام شد و گاهی با پرداخت مشوق‌های صادراتی.
اما گام جدیدی که دولت خبر از آن می‌دهد ارائه یارانه کالایی در کنار یارانه نقدی و یا حتی جایگزینی آن به جای یارانه نقدی است.
امری که در ابتدا در راستای حمایت از تولیدات داخلی اقدامی مؤثر به چشم می‌آید اما با قدری تأمل و نگاهی گذرا به سابقه ارائه یارانه کالایی دولت تنها این نکته به ذهن خطور می‌کند که نکند باز کالایی روی دست دولت مانده و با نزدیک شدن به تاریخ انقضای آن دولت می‌خواهد آن را در قالب یارانه کالایی به مردم تحمیل کند.
حمایت از تولید داخل آن قدر معادله پیچیده و چند مجهولی نیست که قابل حل نباشد و فقط نیاز به یک برنامه‌ریزی مدون و صحیح و اجتناب از تصمیمات لحظه ای دارد، اما این طور که به نظر می‌رسد این امر تبدیل به لقمه‌ای شده که دور سر پیچیده و بعد مصرف می‌شود.
چندی پیش مجتبی خسروتاج قائم مقام وزیر صنعت، معدن و تجارت از استراتژی جدید دولت در بحث پرداخت یارانه کالایی جایگزین یارانه نقدی خبر داد تا به واسطه این امر میزان مصرف کالاهای داخلی افزایش یابد.
حال سؤال این است که برای حمایت از تولیدات داخلی در حالی که راه‌های بسیاری وجود دارد چرا دولت بیشترین بار را بر روی دوش مردم می‌اندازد و به فکر راه حل واقعی حمایت از تولید داخلی نیست؟!
با این وجود می‌توان گفت حمایت از تولید داخلی تنها با خرید کالا به قیمتی نازل از تولیدکننده و ارائه آن در قالب سبد کالایی به مصرف‌کننده امکان‌پذیر نیست بلکه حمایت از تولید داخل وقتی به سرانجام می‌رسد که هنگامی که برای خرید به بازار مراجعه می‌کنیم کالاهای چینی و وارداتی با قیمتی نازل خودنمایی نکنند و در سبد خرید خانوار جای نگیرند و یا اینکه کودکان ایرانی با اسباب‌بازی‌های چینی بزرگ نشوند.
همچنین حمایت از تولید داخل وقتی جان تازه می‌گیرد که گل‌های وارداتی زینت‌بخش باغچه‌ها و منازل ایرانی نباشد و لباس چینی، کفش ترک، شلوار تایلندی و چادر مشکی چینی بر سر ما نباشد.
گفتنی است؛ حمایت از تولید داخل راه‌های بسیاری دارد که تنها نیاز به یک تلنگر دارد نه جلسات بسیار و همایش‌های آنچنانی.
انتهای پیام/
حمایت از کار و سرمایه ی ایرانی