به گزارش
خبرنگار ادبیات باشگاه خبرنگاران؛ در اندیشه ایران کهن، فرد تنها نگهبان همه لحظات زندگی انسان است، فرزانگی معیار همه تصمیم‌های سیاسی و اجتماعی در حقوق مردم است. ریشه فرهنگ از چشمه خرد مایه ور شده و کسی سزاوار مدیریت و فرمانروایی است که به روا و ناروا چشم دوزد و در این آمد و شد خرد و جان با یکدیگر همراه‌اند.
نخست آفرینش، خرد را شناس نگهبان جان است و آن را سپاس
سه پاس تو گوش است و چشم و زبان
کز این سه رسد نیک و بد بی‌گمان
فردوسی
فرد مبنای سنج است که همان واژه سنگ را به یاد می‌آورد و نظم امور با آن ارزش گذاری و درک و دریافت می‌شود. هنجیدن و هنجار نیز از همین برداشت تلقی شده است. انجمن هم در اصل به معنای همجمن بوده به معنای جایگاه سنجیدن و درک و دریافت است. خرد سنگی یا ارزش گذاری و معیارگرایی شاهین و ترازویی است که از او نیک و بد برداشت می شود.
سنجد را بر این باور بر سر سفره می نهند تا هر کس با خویشتن عهد کند که در آغاز سال ، هر کاری را سنجیده انجام دهد. قرار دادن سنجد بر سفره هفت سین، نشانه گرایش به خرد است و احترام به تفکر و ترویج خردمندی است؛ زیرا نخستین آفریده خداوند فرد است و این بهترین و برترین پدیده پروردگار است. این بدقولی است که جملگی بر آن اند که آدمی با رهنمود عقل کامیاب و پیروز می‌شود و هیچ مدد کاری بهتر از فرزانگی یاور سختی‌ها نیست و شکست انسان عموما در نتیجه جهل و نادانی است.
منبع: کتاب «نوروز و فلسفه هفت سین» نوشته سید محمد علی دادخواه
انتهای پیام/