به گزارش خبرنگار باشگاه خبرنگاران شیراز؛ این عارف بزرگ و شاعر در سال 689 قمری در کرمان بدنیا آمده و از شاعران دوره حکومت ایلخانان بوده که در زمینه شعر ، عرفان ، ریاضیات و طب مهارت داشته و به وی نسبت مرشدى داده شده که به سبب انتساب او به فرقهٔ مرشديه يعنى پيروان شيخ ابواسحق کازرونى بوده و بعضى از تذکره‌نويسان به او عنوان‌هاى 'نخلبند شعرا' و 'خلاق‌المعاني' و 'ملک‌الفضلا' نيز داده‌اند، تخلص او در همهٔ شعرهايش 'خواجو' است که خود مصغر خواجه و اين تصغير از باب تحبيب است.
سبک نوشتاری خواجو به سبک عراقی بوده و بنابر روش اديبان زمان از بيشتر دانش‌هاى عصر خود بهره داشته ،مانند نجوم و هيئت ذيفن ، درجه سخن خواجو در قصيده و غزل و ديگر انواع شعر قدرت او را در سخنورى نشان مى‌دهد.
قسمتى از قصيده‌هاى خواجو در زهد و وعظ و قسمتى در توحيد و نعت و بعضى در منقبت بزرگان دين و برخى از آنها شامل مطلب‌هاى انتقادى است. وى به شيوهٔ نظامى به نظم ساقى‌نامه مبادرت کرده و از دیگر آثار وی مجموعهٔ شعرهايش بوده که متجاوز از چهل هزار بيت بوده و مفاتيح‌القلوب متخبى از شعرهاى او است، رسالةالباديه به نثر در سوانح سفر مکه، رسالهٔ سبع‌المثانى در مناظرهٔ شمشير و قلم، رسالهٔ مناظرهٔ شمس و سحاب به نثر در آورده و ديوانش که به دو بخش 'صنايع‌الکمال' و 'بدايع‌الجمال' تقسيم شده مشتمل بر انواع قصيده، غزل، قطعه، ترجيع، ترکيب، مثنوى و رباعى بوده و این قصيده‌ها گاه در مدح و گاه در وعظ و بخشى از آنها در منقبت بزرگان دين است.
همچنین مثنوی شش گانه او که خواجو در سرودن آنها به نظامی و فردوسی نظر داشته: سام نامه، همای و همایون و گل و نوروز است.
آرامگاه این شاعر بزرگ در قسمت غربی تنگ الله اکبر و مشرف بر دروازه قرآن قرار گرفته و بر بالای قبر خواجو، سنگ قبری قرار دارد که هیچ کتیبه‌ای بر روی آن نوشته نشده ، مگر در بالای سنگ که آیه‌ای از قرآن به خط ثلث بر روی آن حجاری شده و در بالای سر و پایین قبر ، دو ستون سنگی کوچک قرار دارد و کمی بالاتر از قبر سه غار وجود دارد که یکی از غارها محل عبادت و ریاضت خواجو و دیگر زاهدان بوده است.
این عارف و شاعر بزرگ در سال 753هجری قمری در سن 64سالگی در شیراز درگذشت.
انتهای پیام/ ض