به گزارش
خبرنگار سینمای جهان باشگاه خبرنگاران به نقل از سایت رسمی اسکار؛ تندیس اسکار، شناخته شده ترین تندیس در سراسر جهان است که از سال 1929 جایگاه والایی در بین سینماگران و فیلم سازان دارد.
مدتی بعد از تشکیل آکادمی علوم و هنرهای تصاویر متحرک در سال 1927، این آکادمی تازه تاسیس مراسم شامی را در سالن کریستال بالروم هتل بالتیمور که در مرکز شهر لس آنجلس واقع شده است، برگزار کرد تا اهدافش را مشخص کند.
یکی از موضوعات مطرح شده، چگونگی قدردانی از تحسین برانگیزترین دستاورد‌های فیلم سازی بود که بدین صورت ممتاز بودن وجوه فیلم سینمایی را تشویق کرده باشند.
تصمیم بر این شد که هرساله جوایزی اهدا شود و گروه تمام تلاش و توجه خود را بر ساخت یک تندیس چشم گیر و بی نظیر به کار گرفتند.
کارگردانی هنری ام جی ام «سدریک گیبونز» مجسمه‌ی یک شوالیه‌‌ای را طراحی کرد که بروی یک حلقه ایستاده و در دستش شمشیر سرباز‌های جنگ صلیبی را دارد. آکادمی «جورج استنلی» مجسمه ساز استخدام کرد تا تندیس را به صورت سه بعدی طراحی کند و دست آخر هم مشهور ترین تندیس دنیا پا به عرصه‌ی وجود گذاشت.
از اولین مراسم برگزاری آکادمی اسکار در تاریخ شانزدهم می 1929 در سالن بلوسوم هتل روزولت هالیوود، تا کنون 2947 تندیس اسکار به ستاره‌های دنیای سینما اهدا شده است.
ژانویه هر سال آر اس اوونز و کمپانی کارخانه‌ی شیکاگویی تولید تندیس که از سال 1982 آکادمی اسکار مالکیت آن را بر عهده دارد، تندیس‌های زرین جدیدی را قالب ریزی و پرداخت می‌کند. مدت زمان ساخت 50 تندیس اسکار سه تا چهار هفته است.
تندیس اسکار 13.5 اینچ (معادل 24 سانتیمتر) ارتفاع و 8.5 پوند (معادل 3.85 کیلوگرم) وزن دارد. حلقه‌ی زیر پای مجسمه از پنج بخش تشکیل شده که در واقع پنج شاخص اصلی آکادمی: بازیگری، کارگردانی، تهیه کنندگی، متخصص فنی و نویسندگی را نشان می‌دهد. گرچه تندیس در طول زمان شکل و حالت اولین خود را حفظ کرده است، اما اندازه‌ی پایه‌ی آن تا سال 1945 مدام دستخوش تغییر بود اما از همان سال استاندارد‌های کنونی لحاظ شد و در اندازه‌ی تندیس تغییری ایجاد نشد.
اسم اصلی این تندیس، جایزه شایستگی اسکار است اما این تندیس را هم با نام تندیس اسکار می‌شناسیم. درباره‌ی اسم «اسکار» ابهاماتی وجود دارد، اما مشهورترین داستان این اسم این است که وقتی مدیر اجرایی اسکار «مارگارت» هریک برای اولین بار تندیس اسکار را دید، اظهار داشت که این مجسمه چقدر شبیه عمویش «اسکار» است. آکادمی اسکار تا سال 1393 از اسم «جایزه اسکار» استفاده نکرده بود، اما سال 1934 منتقد هالیوودی «سیدنی اسکولسکی» از «کاترین هیبورن» برگزیده‌ی بهترین بازیگر زن یاد می‌کرد، از اصطلاح «جایزه اسکار» استفاده کرد.
در اولین مراسم‌های آکادمی اسکار، تندیس‌ها برنز جامد طلا اندود شده بودند. بعد از چند سال تندیس‌های برنزی کنار گذاشته شد تا از بریتانیم آب طلا شده استفاده شود. بریتانیم آلیاژ سرب مانندی است که به ترتیب در مس، ورشو و در آخر در طلای 24 عیاری قرار می‌گیرد.
در زمان جنگ جهانی دوم و به دلیل کمبود فلز، تندیس اسکار به مدت سه سال از گچ رنگی ساخته شد. بعد از جنگ آکادمی از برگزیدگان آن سه سال درخواست کرد برای تعویض تندیس گچی به آکادمی بیایند و تندیس‌هایی با روکش طلا تحویل بگیرند.
هشتاد و هفتهمین آکادمی اسکار در 25 بخش از برگزیدگان خود در سالن دالبی تئاتر هالیوود و های لند سنتر قدردانی می‌کنند، تا زمانی که پاکت‌های حاوی اسامی برگزیدگان در شب مراسم گشوده نشود، آکادمی از تعداد تندیس‌های اهدایی اطلاعی در دست ندارد. گرچه تعداد بخش‌ها را می‌دانیم اما ممکن است دریافت کنندگان جایزه خود را با یکدیگر تقسیم کنند و همین موضوع باعث می‌شود نتوانیم تعداد تندیس‌های اهدایی را پیش بینی کنیم. مانند سال گذشته تندیس‌های اضافی را تا مراسم سال بعد در آکادمی اسکار نگهداری می‌کنند.
انتهای پیام/