به گزارش سرويس بين‌‌الملل باشگاه خبرنگاران، روزنامه رای الیوم در مقاله ای به قلم عبد الباری عطوان نوشت: بزرگترین پیروزی دولت کنونی آمریکا این است که موفق شد از عرب ها در مبارزه با تروریسم به نمایندگی از خود استفاده کند، در حالی که واشنگتن نقش تماشاچی یا نظاره گر از راه دور را ایفا می کند و بدون این که یکی از نظامیان خود را از دست دهد. این مسئله به نابغه بودن آمریکایی ها و حماقت عرب ها اشاره می کند. من در اقدامی غیر منتظره و پس از گذشت چند سال و چند دهه، دیدم خلبانان و جنگنده های عربی به اهدافی حمله می کنند و دشمنانی را به قتل می رسانند و خانه هایی را تخریب می کنند که همه عرب هستند و این دردناک است. در گذشته بسیار نزدیک کشورهای عربی برای اعتراض به تهاجم اسرائیل به شورای امنیت مراجعه می کردند، اما اکنون معادله ها وارونه شده است و عربها در شورای امنیت مداخله نظامی در یک یا چند کشور عربی را خواستار شدند. سامح شکری وزیر خارجه مصر اکنون در نیویورک برای دستیابی به این هدف حضور دارد. در حالی که خود او یا وزیران خارجه کشورهای عربی، هنگامی که اسرائیلی ها طی پنجاه روز مردم غزه را هدف قرار می داد، به چنین اقدامی دست نزده اند.
عبد الباری عطوان در ادامه افزود: کشته شدن بیست و یک مسیحی به دست اعضای گروه داعش در لیبی جنایت وحشتناک است و به شدت آن را محکوم کردیم اما آیا ما حق نداریم از مقامات مصری و جامعه بین المللی که مصر از آن می خواهد پوشش بین المللی برای حملات خود در لیبی را تامین کند، بپرسیم که آیا نباید با کودکان غزه و کودکان قانا در لبنان همین برخورد را داشته باشند؟ و آیا کشورهای غربی در زمان جنگ فرسایشی، در کنار مصر و قربانیان کشتارهای اسرائیل در این کشور ایستاده بودند؟
عبد الباری عطوان همچنین تصریح کرد: ائتلاف بین المللی برای حمله و اشغال عراق و پس از آن گروه دوستان سوریه-متشکل شده از آن صد و پنجاه کشور- تشکیل شده بود، تا پوشش مداخله به این کشورها را تامین کند. در همین راستا، ائتلاف سوم برای مبارزه با گروه داعش شکل گرفت در حالی که هیچ کشور عربی و غربی جرات ندارند کشتارهای اسرائیل را محکوم کنند. آری مقایسه اینجا وارد است و همیشه درباره فلسطین و جنایت های اسرائیل و دوگانگی آمریکا و ودوریی عربی سخن خواهیم گفت.
همه، اکنون مداخله نظامی بین المللی در لیبی را خواستار شده اند، اما سئوالی که اینجا مطرح می شود این است که آیا آنان از یاد بردند که چهار سال گذشته به این کشور مداخله نظامی شده بود و کشورهای عربی و اتحادیه عرب از آن حمایت کرده بودند تا حدی که قطر، عربستان سعودی و امارات از آن حمایت مالی و نظامی کرده بودند. این ائتلاف، لیبی را به دولت ناکام تبدیل کرده است که گروه های شبه نظامی و هرج و مرج خونین بر این کشور حاکم است. سئوالی که اینجا باید بپرسیم، چه کسی تضمین می کند مداخله نظامی جدید بهتر خواهد بود؟
نویسنده این مقاله همچنین خاطرنشان کرد: ما خشم مقامات مصری و درخواست مردم این کشور را برای انتقام گرفتن از خون قربانیان مسیحی که در لیبی کشته شدند، درک می کنیم، به ویژه این که رسانه ها به صورت هدایت شده و بی سابقه مردم را تحریک می کنند، اما نمی توانیم بهره برداری از قربانیان را بپذیریم تا مصر در جنگ فرسایشی دیگر که احتمال دارد سالها طول بکشد و در آن هزاران قربانی مصری و لیبی کشته می شوند، گرفتار شود.
ارتش مصر با چشم بسته به سرعت به سوی کوره آدم سوزی در لیبی می دود که با کوره آدم سوزی یمن در دهه شصت قابل مقایسه نیست.
نویسنده این مقاله در پایان از حمایت عمرو موسی دبیر کل سابق اتحادیه عرب از مداخله نظامی مجدد به لیبی ابراز تاسف کرد به ویژه این که وی از حمایت از مداخله نظامی به این کشور از چهار سال پیش پشیمان شده است.
انتهای پیام./.