وَ قَالَ الَّذِینَ کفَرُواْ لِرُسُلِهِمْ لَنُخْرِجَنَّکم مِّنْ أَرْضِنَآ أَوْ لَتَعُودُنَّ فِی مِلَّتِنَا فَأَوْحَی إِلَیهِمْ رَبُّهُمْ لَنُهْلِکنَّ الظَّلِمِینَ
و کفّار به پیامبرانشان گفتند: ما قطعاً شما را از سرزمین خود بیرون می‌کنیم، مگر آن که در کیش ما در آیید. پس پروردگارشان به آنان وحی کرد که ما حتماً ستمگران را نابود می‌کنیم.
سؤال: مگر انبیا قبل از بعثت، مشرک بودند که کفّار از آنان تقاضا می‌کردند به آیین ما باز گردید؟ «لتعودنّ فی ملّتنا»
پاسخ: اوّلاً ممکن است مراد کفّار، برگشت پیامبران در سلطهٔ آنان باشد. یعنی می‌گفتند: بر فرض که شما ایمان دارید، ولی نباید در برابر ما قیام کنید و خود و یارانتان از راه ما سرپیچی نمایید.
ثانیاً کلمهٔ «عود» اگر با حرف «الی» همراه بود به معنای بازگشت به حالت اوّل است، ولی حال که با کلمهٔ «فی» همراه است، مراد از آن تغییر و تحوّل است نه بازگشت به حالت اوّل، یعنی تغییر عقیده دهید و آیین ما را بپذیرید.
ثالثاً شاید مراد از بازگشت به شرک، برگشتن یاران پیامبران باشد نه خود آنان.
چند نکته
1- همهٔ انبیا، گرفتار مخالفان بودند. «قال الذین کفروا لرسلهم»
2- تهدید و تبعید، سیاست زورگویانِ بی‌منطق است. «لنخرجنکم ...»
3- کفّار نمی‌خواهند مؤمنان هوّیت مستقلّی داشته باشند. «لتعودنّ فی ملّتنا»
4- تهدید را باید با تهدید پاسخ داد. «لنخرجنکم - لنهلکنّ»
5- دلیل هلاکت است، ظلم نه کفر. «کفروا... لنهلکنّ الظالمین»
6- ظلم، دوام ندارد و ظالم، عاقبت نابود می‌شود. «لنهلکنّ الظالمین»
برای مشاهده مجله شبانه اینجا کلیک کنید