طرح های مشابهی در گذشته از سوی سایر ایرلاین ها ارائه شده بود که به دلیل ملاحظات ایمنی با مخالفت مسئولان هواپیمایی مواجه شد و ناکام ماند. سخنگوی این ایرلاین به رادیوی ملی چین گفت: «امیدواریم که طرح مان مورد قبول واقع شود. ما باید شرایط متعددی را فراهم کنیم، با سازندگان هواپیما تعامل و همکاری داشته باشیم، مسئولان را راضی کنیم و از همه مهمتر طوری کارمان را انجام دهیم که مسافرین این ایده را بپذیرند و از آن استقبال کنند.»
این ایرلاین ایده خود را از 6 سال پیش مطرح کرد، جایی که رییس آن گفته بود: «برای بهره مندی از قیمت پایین تر، مسافر باید این انتخاب را داشته باشند که مانند اتوبوس از هواپیما استفاده کند، باری به همراه نیاورد و در طول پرواز هیچ نوشیدنی و غذایی به او ارائه نشود. در طرح ما صندلی های نیمه ایستاده ای طراحی خواهند شد که مسافران کماکان قادر خواهند بود کمربند ایمنی را به دور کمر خود ببندند. این طرح می تواند ظرفیت هواپیما را 40 درصد افزایش دهد.»
ریان ایر، خط هوایی دیگری ست که ایده مشابهی را در گذشته مطرح کرده است. رییس این ایرلاین می گوید: «حتی نیاز به بستن کمربند ایمنی نیست. اگر حادثه ای در پرواز رخ دهد، کمربند ایمنی نمی تواند شما را از مرگ نجات دهد. همانطور که مسافرین در متروهای تندرو و قطارهایی که با سرعت 120 مایل در سرعت حرکت می کنند، نیاز به کمربند ندارند، در هواپیما نیز اینگونه است. در صورت بروز حادثه در هر یک از این وسایل نقلیه عمومی، کمربند نقشی در حفظ جان شما نخواهد داشت.»
طراحان صندلی در سال های اخیر به این فکر افتاده اند که چگونه می توان تعداد مسافرین یک هواپیما را افزایش داد. یک شرکت ایتالیایی در سال 2010، صندلی زینی شکل زیر را طراحی کرد که هنوز مورد تایید مقامات هواپیمایی قرار نگرفته است.
سال گذشته، ایرباس طراحی صندلی هایی به شکل زیر را انجام داد که برای پروازهای کوتاه طراحی شده و از راحتی کمتری برای مسافرین برخوردارند.
امروزه، مسافرت های هوایی به علت قیمت بالایی که دارند برای بسیاری از اقشار کم درآمد جامعه دست نیافتنی شده اند. ایده هایی ابتکاری و پشت پا زدن به آنچه که تاکنون معمول و پذیرفته شده بوده، می تواند سنگ بنای جدیدی را احداث کند تا اقشار بیشتری لذت مسافرت با پرواز را تجربه کنند. راحتی کمتر برای مسافرین قابل تحمل است مادامی که قرار باشد هزینه پرواز به طور قابل توجهی کاسته شود و پرواز در حداکثر دو تا سه ساعت به مقصد برسد.
طرح ایستادن در هواپیما ورای مشکلات احتمالی ایمنی که دارد، با یک نقص دیگر نیز مواجه است: در اتوبوس و مترو اینگونه است که هر کس زودتر رسید، صندلی ها را تصرف می کند و بقیه باید تا مقصد را ایستاده طی کنند؛ اما در ایده مطرح شده برای پرواز، نشستن یا ایستادن را پول مسافر تعیین خواهد کرد و همین موضوع می تواند باعث نمایان شدن تضاد طبقاتی مسافرین شده و برای آن هایی که ایستاده طی طریق می کنند نوعی ناراحتی روانی و سرخوردگی به همراه داشته باشد. از طرف دیگر، بعید است در آینده نزدیک شاهد موافقت سازمان های ایمنی هوایی با چنین ایده هایی و عملیاتی شدن آن ها در پروازها باشیم.