به گزارش خبرنگار
احزاب و تشکل‌های باشگاه خبرنگاران، مصادف با ۸ بهمن ۱۳۵۷ با توجه به ترس دولت بختیار از ورود امام به ایران، پس از محاصره فرودگاه «مهرآباد» توسط تانک و بسته شدن فرودگاههای کشور، روحانیون مبارز و مردم سراسر کشور که برای استقبال از امام (ره) به تهران آمده بودند، زمانی که بسته شدن فرودگاه‌ها و علاوه بر آن، سرکوب مردم توسط نظامیان را دیدند، در اعتراض به جلوگیری دولت بختیار از ورود امام خمینی (ره) به کشور، حدود چهل نفر از روحانیون مبارز و انقلابی، از جمله آیت الله سید علی خامنهای، شهید بهشتی، اکبر هاشمی رفسنجانی، محمد امامی کاشانی، شهید مرتضی مطهری و... در مسجد دانشگاه تهران تحصن کرده و شرط پایان این تحصن را بازگشت حضرت امام (ره) عنوان نمودند.
آیت الله جنتی که در آن زمان سخنگوی متحصنین بودند در گفت‌و‌گو با روزنامه کیهان شرط اتمام تحصن را باز شدن فرودگاه‌ها برای بازگشت امام خمینی (ره) به کشور دانستند و اعلام کردند که هر روز‌تر تعداد تحصن کنندگان اضافه خواهد شد که اینگونه نیز شد، بطوری که طی روزهای بعد تعدادشان به ۴۰۰ نفر رسید.
در این تحصن علاوه بر روحانیون، نمایندهٔ خلبانان اعتصابی «هواپیمایی ملی» نیز به جمع آنان پیوست و آمادگی خلبانان را برای پیوستن به این تحصن اعلام کردند، علاوه بر این افراد؛ گروه‌های دانشجویی و مردم نیز دسته دسته به گروه مشتاقان ورود امام پیوستند.
مجموع این تکاپو‌ها و تلاش‌های مبارزان، باعث شد تا دولت بختیار عقب‌نشینی کرده و اعلام کند که فرودگاه مهرآباد ۹ بهمن ۵۷ باز خواهد شد و هیچ ممانعتی در راه ورود امام به کشور وجود ندارد.
در واقع بختیار درصدد بود با توسل به ترفند دیدار با امام، در ورود معظم‌له به کشور تأخیر ایجادکند؛ اما امام (ره) همانند «جلال تهرانی» رئیس کمیته شورای سلطنتی که خواستار دیدار امام خمینی (ره) بودند و شرط پذیرش و ی را استعفایش اعلام کرده بودند، در قبال بختیار نیز چنین تصمیمی گرفتند و در سخنرانی‌هایشان دولت وی را غیر مشرع دانستند.
نمونه بارز مخالفت امام (ره) پیام مهمی بود که از پاریس خطاب به مردم ایران فرمودند: «خائن اصلی را با خفت بیرون کردید، همت کنید این نتیجه را نیز که حاشیه‌ای بیش نیست از صحنه خارج کنید» بنابراین با دریافت پاسخ امام خمینی مبنی بر عدم پذیرش وی تا قبل از استعفای رسمی، اعلام کرد «به پاریس نمی‌روم و از مقام خود نیز استعفا نمی‌دهم"
با ین اوصاف داستان غم انگیز آن روزها(6-8بهمن 57) کشتار دسته جمعی مردم شهر تهران، سنندج، تبریز، رشت؛ بود که به روایت اسناد ساواک زدوخوردهای این روزها بعد ازواقعه ۱۷شهریور، خونین‌ترین رویداد تهران بوده است، اما فشارهای دولت جعلی بختیار و نگهبان میراث خواران ایران اسلامی از یکسو و دستکاری در هواپیما و دستگاههای فرودگاه به گفته خلبانان، نتوانست موجب بسته شدن فرودگاه‌ها شود. و سرانجام روز ۹ بهمن فرودگاه مهرآباد باز شد.
انتهای پیام/