به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران ،بعضی ها زندگی را به دندان می گیرند و ادامه می دهند و بعضی ها خودشان را در خانه حبس می کنند و با مختصر مستمری و کمک این و آن زندگی را می چرخانند. گروه اول اسمشان می شود «شیرزن»، اتفاقا صفت مناسبی است، اما فارغ از همه فداکاری ها و سختی هایی که دیده اند، می شد که این مسیر را بهتر طی کنند.
از گروه دوم هم به نیکی یاد می شود که مظلوم بوده اند و صورتشان را با سیلی سرخ نگه داشته اند اما حقیقت این است که هیچ کدام از این زنان سرپرست خانوار نه قرار است زندگی را تا آن حد به دندان بگیرند و نه درست است که گوشه نشینی را انتخاب کنند.
البته ظاهرا تعداد گروه دوم بیشتر از گروه اول است، آن طور که معاون رییس جمهور در امور زنان و خانواده گفته است ۸۲ درصد از زنان سرپرست خانوار بیکار هستند.
مساله مهم دقیقا همین جاست که کمتر از 20 درصد از این زنان صاحب شغل هستند، داشتن شغل برای این زنان مهم است البته نه فقط برای امرار معاش، مهم تر از شاغل بودن و درآمد داشتن، ارتقای جایگاه این زنان با توانمندی هاست که نیاز اول آنها محسوب می شود.
زنان سرپرست خانوار مسئولیت خانواده ای را به عهده دارند که فرزندانشان شرایط متفاوتی را تجربه می کنند و در این فضا نقش این زنان فقط در نقش و مسئولیت مادری تعریف نمی شود و باید جایگاهشان متفاوت باشد تا فرزندشان درست پرورش یابد.
متاسفانه نگاه به زندگی این زنان با بررسی عملکرد سازمان هایی دولتی و مردم نهاد، بیشتر تداعی کننده بخشیدن ماهی به جای آموزش ماهیگیری بوده است، در این که ممکن است برخی از آنها اعتماد به نفس یا توان کافی برای تجربه های کسب درآمد را نداشته باشند، شکی نیست، اما وظیفه این سازمان ها توانمندسازی آنهاست. مساله ای که معاون رئیس جمهور در امور زنان به آن واقف است و می گوید: طرح جامع توانمندسازی زنان سرپرست خانوار را با مشارکت دستگاه های مختلف تدوین کردیم تا یک مدل مناسب و حمایتی را از این گروه زنان ارائه دهیم. با وجود این، هرچند نقش سازمان هایی مانند بهزیستی در این زمینه مهم و تاثیرگذار محسوب می شود، اما انتظار می رود دست کم اقدامات روشن و شفافی از سوی معاونت زنان دراین باره صورت گیرد.
/ انتهای پیام