به گزارش
خبرنگار دانشگاه باشگاه خبرنگاران، رضا ذبیحی در مقاله خود با عنوان وجاهت حقوقی و وضعیت بحران و عدم بحران در پرونده هسته‌ای ایران، نوشت: سیر وضعیت حقوقی در پرونده هسته‌ای ایران از ابتدا تاکنون را می‌توان به چهار مرحله تقسیم کرد؛ مرحله اول عادی، از زمان آشکار شدن پرونده هسته‌ای ایران تا عدم تابعیت اتحادیه اروپا از مواضع خود در سال ۱۳۸۴، مرحله دوم خارج شدن از وضعیت عادی، حدفاصل مردادماه سال ۱۳۸۴ تا صدور اولین قطعنامه تحریم علیه ایران و مرحله سوم بحرانی، از صدور اولین قطعنامه تحریم تا امضای توافق ژنو و مرحله چهارم شروع بازگشت به وضعیت عادی از توافق ژنو تاکنون.
در این مسیر وجاهت حقوقی فعالیت هسته‌ای ایران ناشی از اسناد حقوق بین الملل از جمله مفاد «ان پی تی» و اساسنامه آژانس بین المللی انرژی اتمی بر مشروعیت برخورداری ایران از فناوری صلح آمیز هسته‌ای تاکید می‌کند و آن به خودی خود می‌تواند عاملی برای برون رفت از وضعیت بحرانی همراه با احقاق حقوق هسته‌ای ایران باشد. چنانچه ایران بدون چنین وجاهت حقوقی‌ای، نمی‌توانست در مذاکرات ژنو بر توسعه یافتگی کنونی در برنامه هسته‌ای خود و به خصوص داشتن حق غنی سازی در خاکش صحه بگذارد.
با این وجود نمی‌توان از نظر دور داشت که نحوه تعاملات با قدرت‌های بزرگ به عنوان متغیر کنترل، سهم قابل اشاره‌ای در برون رفت از وضعیت بحرانی در پرونده هسته‌ای ایران داشته است.
انتهای پیام/