به گزارش
حوزه حقوقی قضایی باشگاه خبرنگاران، در زمان‌های گذشته، مجازات‌ها با قساوت و شقاوت اجرا و مجازات‌هایی از قبیل زنده به گور کردن، سوزاندن، طعمه حیوانات درنده ساختن، کور کردن و انواع شکنجه‌های بدنی رواج داشته است، زندان محلی بوده که متهم را در آنجا نگهداری می‌کردند تا در روز دادرسی در دادگاه حاضر شود.
معمولاً زندان‌ها در زیر قصر‌ها و یا در قلاع بنا می‌شد و جایی تاریک و ناسالم بود. زندان‌ها وضع تاثرانگیز داشته و اکثر محکومین در زندان‌ها جان می‌سپردند.
روحانیون مذهب مسیح، اول کسانی بودند که با ابراز تنفر از خونریزی، خواستار تعدیل مجازات شده و مجازات حبس را به جای کیفر اعدام توصیه کردند و برای اصلاح و تربیت زندانیان اقدام و از زندان‌ها بازدید به عمل آورند.
در سال ۸۱۷ میلادی در مجمع روحانیون مسیحی در رم، مقررات مربوط به اداره زندان‌ها تصویب و تاکید شد که زندان‌ها باید جنبه اصلاحی و تربیتی داشته باشند و برای نیل به این هدف، زندانیان باید به روش انفرادی نگهداری شده و به آنان کار دستی آموخته شود. اجازه خواندن کتب مذهبی را داشته و روحانیون در زندان‌ها، زندانیان را ملاقات و با نصایح سودمند آنان را به راه راست هدایت کنند. در اجرای تصمیمات مذکور در همان سال اولین زندان به روش انفرادی در رم بنا شد.
در سال ۱۳۶۶ میلادی مجمع عمومی روحانیون مسیحی به عنوان اینکه در روش انفرادی زندانی فرصت تامل و تفکر دارد و از نهایی زجر کشیده و از عمل خود نادم و پشیمان می‌شود و با تحمل مشقت روان پاک و منزه می‌گردد اجرای روش مذکور را تایید و تغییر نام زندان‌ها را به ندامتگاه را تایید کردند.
در سال ۱۵۵۷ در لندن قصر متروکی به نام بریدول BRIDWELL برای نگهداری ولگردان اختصاص یافت. در این زندان کار الزامی و روش‌های تربیتی در مورد محکومین اجرا می‌شد، در سال ۱۵۵۹ در آمستردام، زندان خاصی جهت آموزش کار و تربیت مذهبی زندانیان افتتاح و از سال ۱۶۰۵ در این زندان روش انفرادی اجرا می‌شود.
در سال ۱۶۲۳ در ناپل زندانی برای تفکیک زنان از مردان، اطفال از بزرگسالان به روش انفرادی بنا شد و در سال ۱۶۶۷ در فلورانس دارالتادیبی جهت تربیت جوانان تاسیس شد. در سال ۱۷۰۳ در رم به امر پاپ کلمان XI زندانی تربیتی جوانان به روش انفرادی به نام «سن می‌شل» بنا و این جمله در آن حک شده است: «تنبیه بزهکاران با مجازات بی‌فایده است بایستی با روش خاص آنان را تربیت کرد» در این زندان، جوانان پسر کمتر از ۲۰ سال و اطفال طرد شده و در خطر، به روش انفرادی توام با کار نگهداری می‌شدند و در سال ۱۷۳۵ زندانی جهت نگهداری زنان به روش انفرادی در رم افتتاح شد.
در سال ۱۷۸۷ در آمریکا بنژامین فرانکلین BENJAMIN FRANKLIN که به اروپا مسافرت کرده و با افکار و عقاید هوارد و بنتام آشنا شده بود انجمن زندان‌ها را تشکیل و در سال ۱۷۹۰ در فیلادلفی (ایالت پسیلوانین آمریکا) اولین زندان انفرادی را بنا کرد و در سال ۱۷۹۷ در انگلستان اولین زندان به روش انفرادی افتتاح شد، اجرای روش انفرادی نتایج تاسف انگیز داشت و اغلب زندانیان پس از تحمل چند سال مجازات، مبتلا به بیماری‌های روانی شدند.
در سال ۱۸۱۶ در ایالت نیویورک زندان ابرن AUBURN افتتاح و زندانیان روز‌ها دسته جمعی با هم کار می‌کردند ولی حق حرف زدن با یکدیگر را نداشتند و شب‌ها به طور انفرادی به سر می‌بردند.
در سال ۱۸۱۵ در زندان Sing روش ابرنین (رژیم مختلط) اجرا گردید. زندانیان روز‌ها با هم کار می‌کردند و شب‌ها به طور انفرادی نگهداری می‌شدند.
در فرانسه با تصویب قانون ۶اکتبر ۱۷۹۱ مجازات حبس در سر ردیف سایر مجازات‌ها قرار گرفت و در قانون جزای ۱۸۱۰ سه نوع زندان با اعمال شاقه، دارالتادیب و بازداشتگاه پیش‌بینی شد ولی عملاً زندانیان و بازداشتی‌ها در یک زندان نگهداری می‌شدند. در سال ۱۸۴۰ در یک جزیره استرالیا، روش تدریجی در مورد تبعیدشدگان اجرا شد.
انتهای پیام/