به گزارش
مجله شبانه باشگاه خبرنگاران، مقایسه ورزشکاران جانباز و معلول، با ورزشکارانی که از لحاظ جسمی مشکلی ندارند؛ مقایسه‌ای است که ناگزیر انجام می‌شود. سیامند رحمان قهرمان وزنه برداری پاراالمپیک لندن و پاراآسیایی اینچئون از جمله معلولانی است که معلولیت را محدودیت ندانست و با تلاش فراوان توانست علاوه بر اینکه درسش را خواند در ورزش هم تا جایی پیشرفت کرد که در سال‌های اخیر او به تنهایی عنوان قوی‌ترین وزنه‌بردار معلول جهان را یدک می‌کشد. او و بسیاری از قهرمانان معلول ایران برعکس بسیاری از ورزشکاران غیرمعلول خود را از زمین و زمان طلبکار نمی‌دانند.
چه شد که تصمیم گرفتی وارد ورزش شوی؟من هیچ‌گاه معلولیت را ضعف ندانستم. از همان کودکی متوجه مشکل مادرزادی که داشتم شدم و تصمیم گرفتم واقعیت را بپذیرم. همیشه با دیدن موفقیت‌های ورزشکاران معلول به وجد می‌آمدم و از اینکه خودم در میان چنین افرادی نیستم، ناراحت بودم. تا اینکه با توصیه بزرگترها از سال 86 ورزش را شروع کردم و سعی کردم هر طور شده با سختی‌های آن کنار بیایم تا امروز که توانستم نامی برای خودم دست و پا کنم.
چرا وزنه برداری را انتخاب کردی؟با توجه به اینکه هیکل درشتی داشتم با دوستان مشورت کردم تا چه رشته‌ای را انتخاب کنم که آنها وزنه‌برداری را پیشنهاد دادند و از آنجایی که آن زمان حسین رضازاده قوی‌ترین وزنه‌بردار جهان محسوب می‌شد تصمیم گرفتم وارد این ورزش شوم. آن روزها با این امید تمرینات سخت و طاقت فرسا را تحمل می‌کردم تا روزی من هم بتوانم عنوان قوی‌ترین وزنه‌بردار معلول جهان را به دست آورم. خدا رو شکر می‌کنم که امروز با حضور بهداد سلیمی در وزنه‌برداری افراد عادی در بازی‌های آسیایی، پاراآسیایی، المپیک و پاراالمپیک مدال دسته فوق سنگین وزنه‌برداری متعلق به ایران است.
از اینکه فرد شناخته شده‌ای در اجتماع هستی چه احساسی داری؟قطع به یقین به خودم می‌بالم و خوشحالم که باعث سربلندی کشورم هستم. همین که پرچم کشورت را در میادین بین‌المللی برافراشته می‌کنی و سرود کشورت طنین افکن می‌شود به خودت افتخار می‌کنی که باعث غرور میهن خود شده‌ای. واقعیت این است که انسان تا زمانی که نخواهد کاری را انجام نمی‌دهد. اگر به ورزش رو نمی‌آوردم و این همه رنج و مشقت را به جان نمی‌خریدم امروز مردم شهر اشنویه که زادگاهم و محل زندگی‌ام است هم مرا نمی‌شناختند. خدا رو شکر می‌کنم که به من کمک کرد تا به جای خانه‌نشینی ورزش کنم و امروز باعث افتخار کشورم شوم.
چه عواملی را در کسب طلای اینچئون و جابجا کردن رکوردی که در المپیک لندن زدی، موثر می‌دانی؟اول از همه خوشحالم که شرمنده مردم نگشتم و باعث خرسندی آنها شدم. فکر می‌کنم بعد از چندین ماه اردو و سختی‌هایی که در تمرینات تحمل کردم و برنامه‌ریزی مناسبی که مربیان عزیزم برایم داشتند کمک کرد تا بتوانم طلای بازی‌های آسیایی را کسب کنم. هر چند از لحاظ غذایی و آب و هوا وضع خوبی نداشتیم اما چون به همراه سایر اعضای کاروان غدیر با انگیزه بالایی به کره رفته بودم توانستیم مدال‌های زیادی را کسب کنیم و بهترین عملکرد ایران را در بازی‌های پاراآسیایی رقم بزنیم.
سنگین‌ترین وزنه‌ای که زدی چند کیلوگرم بود؟رکورد من در المپیک لندن 280 کیلوگرم بود. در اینچئون کارم را با وزنه 279 کیلوگرم آغاز کردم و در ادامه وزنه‌های 287، 290 و در نهایت 292 کیلوگرم را بالا بردم. البته با توجه به آمادگی خوبی که داشتم می‌خواستم وزنه‌های سنگین‌تری را بزنم که بنا به تصمیم کادر فنی و مربیان تیم ملی از این تصمیم صرف‌نظر کردم. انشاءالله با حفظ آمادگی و تلاش فراوان در پاراالمپیک ریو برزیل وزنه‌های سنگین‌تری را بالا می‌برم.
پس حقیقت دارد که تصمیم داری وزنه 300 کیلوگرمی را بزنی؟تصمیمی که در اینچئون داشتم حمله به همین وزنه بود که با صلاحدید مربیانم از انتخاب این وزنه صرف‌نظر و بیش از حد فشار به خود وارد نکردم. امیدوارم تا زمان شروع مسابقات پاراالمپیک در برزیل مشکلی پیدا نکنم تا در آنجا بتوانم وزنه 300 کیلوگرمی را بزنم. البته کاروان ورزشی ایران در تلاش هستند و سایر بچه‌ها هم با اردوهای خوبی که خواهند گذراند قطعا به کسب افتخارات بیشتر کشور کمک خواهند کرد.
اینکه در المپیک منصور پورمیرزایی در کنارت نیست، ناراحتت نمی‌کند؟مسلما دوست داشتم همانطور که در اینچئون مدال‌های طلا و نقره دسته فوق سنگین نصیب کاروان ایران شد در برزیل هم همین اتفاق می‌افتاد. اما به خاطر قانونی که وجود دارد و در هر وزن تنها یک نماینده از هر کشور حضور دارند نمی‌توانیم در کنار همدیگر برای کشورمان افتخار بیافریم. البته هیچ چیزی مشخص نیست و هر چه خدا بخواهد همان می‌شود. احتمال دارد نتوانم در این بازی‌ها حاضر شوم. مهم‌ترین موضوعی که در میان بچه‌های تیم ملی وزنه‌برداری وجود دارد و بایستی به آن اشاره کنم رفاقت و صمیمتی است که در اردوهای ما موج می‌زند چرا که ما همگی اعضای یک خانواده و برادر هستیم.
عده‌ای از بچه‌های معلول تیم‌های ملی از عدم توجه مسئولان ورزش کشور دلخور هستند. سیامند رحمان هم جزو همین افراد است؟با دلخوری مشکلی حل نمی‌شود. من ترجیح می‌دهم به جای ناراحتی و گلایه به صورت دوستانه از مسئولان بخواهم به فکر ما باشند. این را که صندوق حمایت از قهرمانان حقوق ما را دیر می‌دهد مشکلی است که دوستان دیگر گفته‌اند. از مسئولان ورزش کشور تقاضا دارم که به فکر ما باشند و کمک کنند تا بتوانیم از پس هزینه‌های خود بربیاییم. آن طور که شنیده‌ام در پایان ماه صفر پاداش‌های اینچئون را پرداخت می‌کنند. ضمن تشکر از مسئولان امیدوارم در آینده نیز به حمایت از ورزشکاران ادامه دهند./حمایت