به گزارش خبرنگار باشگاه خبرنگاران ساری ، ساختار اصیل سقانفارها چوبی، دارای 6 ستون در طبقه همکف و 12 ستون در طبقه فوقانی است که در دوره قاجار رواج یافته و سقف آن از سفال و گالی پوشانده شده است.
معماری این بنای مقدس که وقف حضرت ابوالفضل عباس (ع) است ، از اصالتی خاص منطقه برخوردار است.
سقانفار محل نشستن جوانان پسر میان حد بلوغ تا 35 سال و قبل از دوره میانسالی است و در این محل تنها آب و چای صرف شده و از ورود کودکان، زنان و پیرمردان جلوگیری می شود.
در برخی از روستاهای مازندران بناهای چوبی وجود دارند که مطابق با معماری بومی ساخته شده و به نام سقاتالار، سقانفار یا سقانپار نام نهاده شده که تکیه گاه امید علویان است.
بنا در دو اشکوبه و بر روی چهار پایه قطور چوبی به فرم چهار گوش، فضایی کوچک را در حریم تکیه‌ها و گورستانها به خود اختصاص دادند.
از ویژگی‌های سقاتالارها می توان به نوع معماری و اجزا و عناصر به کار رفته در آنها اشاره کرد.
عناصر سقاتالارها شامل نال (واشان)، ستون، سرستون (کُماچه)، دست‌انداز، نال بالای ستون، شیرسر، نگهدار (واوند یا بادبند)، لب‌بند، شوله‌ور، تخته، درزپوش تخته، پَلور، رواق (گرد رفاق)، سقف (بوم یا بام)، نرده است.
امروز بسیاری از سقانفارها در روستاهای مازندران دست نخورده باقی مانده که معروف‌ترین و قدیمی‌ترین آنها در روستاهای بابل و آمل قرار دارند.
سقانفارها که با پارچه‌هایی سبز و سیاه در ایام محرم پوشانیده می‌شوند دو طبقه بوده و در طبقه پایین از عزاداران پذیرایی می‌شده است.
انتهاي پيام/ا