در
طول فصل ۲۰۱۴ بزرگ ترین بحث، بحث حضور داشتن یا نداشتن سه اتومبیل از سوی
تیم ها در مسابقات بود. تا قبل از این، تیم هایی که قرارداد حضور داشتن در
فرمول یک تا سال ۲۰۲۰ را امضاء کرده بودند، قبول کردند که اگر تعداد
اتومبیل ها به زیر ۲۰ عدد برسد، باید با سه اتومبیل در پیست ها حضور داشته
باشند.
با انتشار خبر
حضور داشتن تیم ها با سه اتومبیل، تصور می شد اتومبیل سوم را تیم ها خود
تأمین کنند. اما ظاهراً این شرایط فراهم شده که تیم های دیگر بتوانند
اتومبیل در اختیار تیم دیگری قرار دهند.
در طول
ماه های اخیر، تیم های کیترهم و ماروشا برای بقا در فرمول یک تلاش بسیار
زیادی کردند. کیترهم اکنون در اختیار مأموران تصویه است و ماروشا هم برای
اعلام ورشکستگی به دادگاه جهانی ورزش های موتوری در لندن مراجعه می کند.
در
خبری که منتشر شد، Sylt نوشت: تیم ها می توانند به تیم دیگری اتومبیل
بدهند. برای مثال فرض کنید سائوبر دیگر نباشد. یک تیم می تواند با سائوبر
قرارداد امضاء کند که «ما می توانیم به شما اتومبیل بدهیم، اما باید روی آن
لوگوهای اسپانسرهای مد نظر ما قرار بگیرد. شما می توانید اسپانسرهای
خودتان را هم داشته باشید، اما ما دوست داریم فلان راننده یا لوگوی فلان
اسپانسر هم روی اتومبیل باشد.» اگر این طور باشد، آن تیم می تواند نجات
پیدا کند. مثلاً اگر ردبول قبول کند اتومبیل های کیترهم را تأمین کند، این
تیم نجات پیدا خواهد کرد.
به طور معمول باید در
خط استارت رقابت حداقل ۲۰ اتومبیل وجود داشته باشد. اما اگر تعداد اتومبیل
ها کمتر از ۲۰ عدد هم باشد، به طور اتوماتیک قرارداد امضاء شده، فسخ نمی
شود. اما اگر تعداد آنها به ۱۶ عدد برسد، قراردادی که از طرف FOM (مدیریت
مسابقات فرمول یک) با مدیران برگزاری مسابقات بسته شده است، فسخ می شود و
برنی اکلستون در این میان ۳۰۰ میلیون پوندی که از امضاء این تفاهم نامه
بدست آورده است را از دست خواهد داد.
ماروشا که
در این فصل توانسته بود ۲ امتیاز بگیرد و اکنون در جدول قهرمانی تیمی در
رده نهم قرار دارد اعلام کرد از سال ۲۰۱۰ که در فرمول یک حضور دارد تاکنون
چیزی در حدود ۱۴۰ میلیون پوند ضرر کرده است. این در حالی است که ۱۴۰ میلیون
پوند از هزینه های جاری یک سال تیمی چون ردبول هم کمتر است. به همین دلیل
است که تیم های کوچک توانایی رقابت با تیم های بسیار بزرگ را ندارند.
از
همین رو، تیم های کوچک شانس این را ندارد تا توان رقابت بیشتری داشته
باشند، امتیاز بیشتری بگیرند و در رده های بالاتری حضور داشته باشند تا در
پایان فصل دریافتی آنها در فدراسیون جهانی هم بیشتر باشد.
تیم
سائوبر یا تمام تشکیلات و سازمان بسیار بزرگی که دارد و با وجود کارلوس
اسلیم که حامی مالی بسیار بزرگی به شمار می رود، در طول فصل جاری هنوز موفق
به کسب امتیاز نشده است. اگر چنین تیم هایی بتوانند از تیم های بزرگ
اتومبیل بگیرند، دیگر مصارف بزرگی مانند طراحی و ساخت شاسی و موتور را
نخواهند داشت. این هم به معنای صرفه جویی هرچه بیشتر است که بیشتر هزینه
های تیم ها صرف چنین مواردی می شود.
اگر بخواهیم
در این مورد مثالی بزنیم باید عنوان کرد ماروشا که در طول ۵ سال حضورش در
فرمول یک ۱۴۰ میلیون پوند ضرر کرده، در سال ۲۰۱۲ برای پروژه تحقیق و پیشرفت
تیم، ۳۲ میلیون پوند هزینه کرده بود. ماروشا در آن سال ۷۶ میلیون پوند
هزینه کرده بود که این ۳۲ میلیون پوند چیزی در حدود ۴۲% هزینه های جاری تیم
محسوب می شد. البته لازم به ذکر است یادآوری کنیم ماروشا در آن سال هیچ
امتیازی کسب نکرده بود.
همان طور که تصورش هم می
رود، حضور داشتن تیم ها با سه اتومبیل در ابتدای کار می تواند سردرگمی
ایجاد کند. اگر از استراتژی های سخت و پیچیده ای که احتمالاً بوجود می آید
صرف نظر کنیم، با رخ دادن چنین اتفاقی برای مثال یک تیم بزرگ شانس بیشتری
برای کسب امتیاز دارد و این در حالی است که یک تیم کوچک همچنان با مشکل سخت
بودن کسب امتیاز رو به رو خواهد بود.
اما اگر
تیم های کوچک از تیم های بزرگ اتومبیل بگیرند، این مشکل تا حدودی رفع خواهد
شد. البته گرچه این فکر در ابتدا برای نجات تیم های کوچک مطرح شد، اما
برای مثال تیمی مانند ویلیامز که در میانه جدول حضور دارد، یکی از مخالفان
اجرایی شدن چنین تصمیمی است.
فراموش نکنیم
قراردادی که با نام کنکورد وجود دارد، تیم ها را به عنوان تولید کننده می
شناسد و طبق آن، تیم ها باید شاسی های مورد استفاده خود را خود طراحی کرده و
بسازند.
به طور معمول قرار بود تیم ها در سال
آینده با محدودیت بودجه ۲۰۰ میلیون پوندی در فرمول یک حضور داشته باشند که
شش تیم برتر مخالف اجرایی شدن آن بودند. با تصویب نشدن این طرح، فکر حضور
سه اتومبیل و اتومبیل های مشتری در میان تیم ها و مدیران حاضر در رقابت های
فرمول یک مطرح شد.