به گزارش سرويس بين‌‌الملل باشگاه خبرنگاران، "پل پیلار" می‌نویسد: یکی از تازه ترین تلاش ها در این جهت، نامه ای است که ادوارد رویس و الیوت انجل، رؤسای کمیته روابط خارجی مجلس نمایندگان آمریکا برای امضا میان اعضای کنگره توزیع کرده اند. در این نامه تصریح شده است پیش از آنکه بتوانیم به توافق در زمینه محدود کردن فعالیت های هسته ای ایران دست یابیم، باید به همه سؤالات درباره ابعاد نظامی احتمالی برنامه هسته ای ایران به طور شفاف پاسخ داده شود.
وی می‌افزاید: بهانه‌جویی آمریکا و شرکایش بر لزوم پاسخ شفاف به همه سؤالات درباره ابعاد نظامی احتمالی برنامه هسته ای ایران به عنوان پیش شرط لازم برای امضای توافقنامه هسته ای، مانع از دستیابی به توافق خواهد شد. شاید بیشتر کسانی که مسئله ابعاد نظامی احتمالی فعالیت های هسته ای ایران را به شدت دنبال می کنند، به خوبی می دانند که پیگیری این موضوع مانع از دستیابی به توافق خواهد شد، و به همین دلیل است که به تلاش های خود در این مسیر ادامه می دهند.
به نوشته "پل پیلار"، رویس و انجل در نامه ای که برای امضا میان اعضای کنگره توزیع کرده اند، سعی دارند با تاکید بر لزوم دستیابی به اطلاعات پایه درباره گذشته برنامه هسته ای ایران برای ارزیابی فعالیت های هسته ای فعلی و آینده این کشور، رفتار گذشته ایران را با شرایط لازم در اجرای توافق هسته ای در آینده ارتباط دهند. اما استدلال منطقی نیست. موضوع، مقایسه سرعت فعالیت های فعلی ایران با سرعت فعالیت های این کشور در گذشته نیست.
نشنال اینترست در ادامه گزارش خود نوشت: آنچه برای اطمینان از حفظ ماهیت آمیز برنامه هسته ای ایران لازم است، دستیابی به توافق هسته ای است، نه دنبال کردن آنچه که ایران در گذشته ای دور انجام داده است. این فعالیت ها مربوط به گذشته دور است و ربطی به نگرانی های فعلی ندارد. جامعه اطلاعاتی آمریکا در این خصوص به طور علنی اذعان کرده است که ایران فعالیت های مشکوک خود را در سال 2003 یعنی بیش از یک دهه پیش متوقف کرده است.
در تاریخ تلاش در زمینه منع تولید و گسترش تسلیحات هسته ای، شکست ها با موفقیت ها جبران شده اند . سناتور دایان فین اشتاین، سناتور آمریکایی ماه ژانویه در صحن سنا با اشاره به این موارد گفت : من معتقدم کشورها می توانند تغییر کنند. فین اشتاین گفت این "وظیفه دیپلماسی" است که در جهت این تغییر تلاش کند.
در پایان این گزارش آمده است: تحلیلگران و روشنفکران باید بدانند که توافقنامه ها را باید بر اساس تغییری که در رفتارها در آینده ایجاد می کنند، ارزیابی کنند ، و به اظهارنظر درباره گذشته بسنده نکنند.
انتهای پیام./