درگیری بر سر جزایر استراتژیک خلیج فارس به سال‌ها قبل از تشکیل کشور امارات باز می‌گردد زمانی که ایرانی‌ها بر سر جزایر خلیج فارس با انگلیسی‌ها و پرتغالی‌ها می‌جنگیدند عرب‌های جنوب خلیج فارس هرگز تصور نمی‌کردند که روزی صاحب یک کشور مستقل می‌شوند.
وضعیت حکومت‌های قبیله‌ای جنوب خلیج‌فارس آنقدر وخیم بود که خیلی‌ها این ناحیه را ساحل دزدها یا قراصنه می‌نامیدند. بعد از تشکیل امارات عربی متحده این شبه کشور نیز مانند سایر نمونه‌های خود در منطقه به کانون ترویج سیاست کشور مادر خود یعنی انگلستان بدل شد.
بعد از پیروزی انقلاب اسلامی اماراتی‌ها تقلای زیادی برای بدست آوردن جزایر خلیج فارس انجام دادند. اخیرا یکی از شیوخ اماراتی به نام شیخ خالد بن سلطان بن زاید آل نهیان با نوشتن کتابی درباره جزایر سه‌گانه در تلاش است تا حقایق موجود درباره مالکیت جزایر را واروونه جلوه دهد.
یکی از بزرگترین پروژه‌های غربی در منطقه خاورمیانه جدا کردن مناطق نفت‌خیز جنوب از خاک ایران و تبدیل آن به یک کشور نفت‌خیز تحت سلطه غرب بود. این پروژه زمانی با ایجاد درگیری‌های قومی و قبیله‌ای کلید خورد و بار دیگر ارتش عراق به رهبری صدام حسین به‌عنوان مجری پروژه در منطقه انتخاب شد. در تمام این مراحل امارات عربی متحده تلاش کرد تا با کمک کردن به بی‌ثباتی در جنوب ایران بتواند از آب گل‌آلود سه جزایر ایرانی را به نفع خود تصاحب کند. اما دو موضوع سبب شد تا امارات در هر بار ورود به قضیه ادعای جزایر سه‌گانه با شکست مواجه شود.
وجود اسناد متقن درباره ایرانی بودن جزایر
در سال ۱۹۷۱، پس از آن که بریتانیا اعلام کرد نیروهای خود را از خلیج فارس خارج می کند، و ایران توافق کرد مساله استقلال بحرین توسط سازمان ملل متحد به رای عمومی ساکنان آن جزیره گذاشته شود، نامه هایی میان وزارت امور خارجه بریتانیا، وزارت امور خارجه ایران، و خالد بن محمد القاسمی حاکم وقت شارجه مبادله شد که وضعیت این جزیره بعد از خروج نیروهای بریتانیا را روشن می ساخت. یک هفته بعد از تبادل این نامه ها و توافق ایران و حاکم شارجه، امارات متحده عربی تشکیل شد.
مطابق اسناد تاریخی حتی وجود و ماهیت امارات عربی متحده و کشور بحرین زمانی معنا پیدا می‌کند که مالکیت ایران به جزایر سه‌گانه به رسمیت شمرده شود و الا بحرین همچنان باید بخشی از خاک ایران باقی بماند و شارجه نیز باید به خاک ایران محلق شود چرا که همان‌طور که در بالا اشاره شد تشکیل امارات مبتنی بر پذیرش این توافق با ایران است.
در متن نامه حاکم شارجه موجی از خوشحالی درباره آنچه توسط انگلستان به وی بخشیده شده موج می‌زند طوری که القاسمی در نامه‌ای به وزارت امور خارجه بریتانیا می‌نویسد: نظر به گفت و گوهایی که پیرامون توافق میان شارجه و ایران در مورد مالکیت جزیره ابوموسی کرده ایم، بدین وسیله موافقت خود را با مفاد تفاهم نامه (که ضمیمه این نامه هم هست) ابراز می کنم، و در این راستا، قدردان پذیرش این توافق از جانب دولت ایران نیز خواهم بود.
از طرف دیگر اصلا درزمان معاهده‌ای که به تشکیل امارات انجامید طرف ایران کشور بریتانیا بود و اصولا عرب‌های جنوب خلیج فارس از توانایی و قدرت سیاسی لازم برای تصمیم‌گیری درخصوص حدود سرزمینی برخوردار نبودند و مطابق آنچه که انگلیسی‌ها برای آنها ترسیم کرده بودند امارات عربی متحده چیزی بزرگتر از آنچه امروز وجود دارد، نبود.
توافقی که بریتانیا یک طرف آن بود
کشورهای غربی امروز بشدت مایل هستند تا دامنه و سیطره ایران را بر محدوده دریایی خلیج فارس کم کنند اما چرا تاکنون هیچ اقدامی در جهت تصاحب جزایر به نفع امارات انجام نداده‌اند؟ وجود اسناد و مدارک مستدل درخصوص حاکمیت ایران بر جزایر سه گانه سبب شده است تا دولت‌های غربی چندان مایل نباشند در موضوعی وارد شوند که برای اثبات آن هیچ مدرک خاصی وجود ندارد و از سوی دیگر یکی از پرسابقه‌ترین کشورهای استعماری حاضر در منطقه یعنی انگلیس خود به‌نوعی در شکل‌گیری این توافق دخیل بوده است.
اتحادیه عرب که توانایی موضع گیری در خصوص اشغال‌گری رژیم صهیونیستی را در موضوع فلسطین ندارد هر چند وقت یک بار تلاش می‌کند تا با طرح موضوع جزایر سه‌گانه در جلسات این اتحادیه از کسلی و بی‌محتوایی جلسات بکاهند و موضوع جزایر سه گانه با ایران را راهی برای نشان دادن اتحاد و پنهان کردن اختلافات بی‌شمار خود قرار دهند.
اظهارات وزیر خارجه امارات درخصوص لزوم طرح دعاوی ایران و امارات در دیوان بین‌المللی لاهه از جنبههای گوناگون قابل بررسی است اما باید به مقامات اماراتی و سایر کشورهای جنوب خلیج فارس متذکر شد که در صورت طرح چنین موضوعی ایران می‌تواند براحتی درباره تمام خاک کشور بحرین و بخش از خاک امارات ادعای مالکیت کند و اسناد و شواهد بسیاری بیشتر از آنچه اماراتی‌ها در اختیار دارند را داراست.
منبع: فردا نیوز