از خدا ناامید می‌شوند، از آمریکا نه!

هر گاه پیشرفت مادی غرب را بر سر جوانان این مرز و بوم می‌کوبیدند، امام (ره) به آنان نصیحت می‌کرد که جوانان را مأیوس نکنید و به جای به رخ کشیدن غرب، روح امید و خودباوری را در جوانان تقویت کنید؛ هر قدر آنان ساز نتوانستن را کوک می‌کردند امام با صلابت می‌فرمود جوانان ما می‌توانند.

وقتی روشنفکران غربزده با حرص و ولع خواستار رابطه با آمریکا می‌شدند؛ امام به آنان هشدار می‌داد؛ شهدا نیز از دست این جماعت شبه روشنفکر، دل پردردی داشتند. جماعتی که نمی‌توانستند درک کنند فلسفه انقلاب ما نپذیرفتن سلطه استکبار بود؛ جماعتی که می‌خواستند ما را با استانداردهای جهانی تنظیم کنند نه با استانداردهای اسلام.

شهید آوینی در کتاب حلزون‌های خانه به دوش می‌نویسد: «برای جلوگیری از غلبه لیبرالیسم باید با این تفکر مبارزه کرد که ما باید آنگونه حرکت کنیم که پسند دنیای امروز و مجامع بین المللی است. ضرورت ایجاد رابطه با دولت های دیگر و مجامع بین المللی اگر ما را بدانجا سوق دهد که بخواهیم معیار حرکت خود را پسند جهانی قرار دهیم، مسلم بدانیم که آنچنان باشتاب به درون چرخ دنده سلطه سیاسی استکبار غرب بلعیده خواهیم شد که حتی استخوان‌هایمان نیز خرد خواهد گشت.»

این جماعت شبه روشنفکر؛ از غرب بتی ساخته‌اند که هر روز در برابرش کرنش می‌کنند و هر کس بخواهد به بت مقدسشان جسارت کند یا آن را بشکند، صدای فریادشان بلند می‌شود.

یک روز تمام توان ژورنالیستی خود را به کار می‌گیرند تا زمینه دیدار رئیس جمهور ایران را با رئیس جمهور آمریکا فراهم کنند و روزی دیگر از دیدار روحانی و کامرون به شعف می‌آیند؛ اگر چندبار خدا را صدا زدند و جوابی نشنیدند ناامید می‌شوند، اما اگر بارها و بارها آمریکا؛ آنان را ضایع و سنگ روی یخ کند امیدشان از آمریکا قطع نمی‌شود.

آنقدر که به همه چیز شک دارند و حتی در مقابل آیات خدا و احکام الهی چون و چرا می‌کنند؛ در مقابل آمریکا سکوت می‌ورزند و به قول‌هایش احترام می‌گذارند.

هر چند به زبان نمی‌آورند اما در تفکراتشان پذیرفته‌اند که آنها رعیت باشند و آمریکا کدخدا، این را می‌شود در رفتارشان دید وقتی که از شنیدن توهین‌های مکرر وندی شرمن و جان کری نه تنها اخم نمی‌کنند بلکه حرف‌های روتوش شده مسئولان آمریکایی را تیتر روزنامه هایشان کرده و آن را به مصرف داخلی تعبیر می‌کنند.

و عجیب اینکه نمی‌فهمند تعبیر «مصرف داخلی» نیز خود توهینی مضاعف است؛ درست شبیه اینکه کدخدایی برای راضی کردن رفقایش، بدون دلیل به زیردستانش تشر بزند.

گویا از نظر شبه روشنفکران غربزده، این حق برای کدخدا محفوظ است که هر قدر در برابرش کوتاه بیایند باز هم به جسارت‌ها و تحریم‌هایش ادامه دهد؛ چرا؟ چون او کدخداست و اینان رعیت! چون از آمریکا غولی ساخته‌اند که نمی‌شود در برابرش ایستاد.