به گزارش سرويس بين‌‌الملل باشگاه خبرنگاران ؛ روزنامه نیویورک تایمز در مطلبی با عنوان "در ایران مادران با رویای پسران گم شده خود زندگی می‌کنند" به قلم کری مک دونالد، به شرح اقدام عکاسی به نام فاطمه بهبودی پرداخت که از مادران ایرانی که فرزندانشان در جنگ هشت ساله با عراق مفقود الاثر شدند، عکاسی کرده است.
فاطمه بهبودی در طول جنگ هزار و نهصد و هشتاد تا هشتاد و هشت ایران و عراق، در تهران متولد شد. خانواده او در مراسمی که سال‌ها پس از جنگ، برای بقایای اجساد کشف شده سربازان برگزار می‌شد، شرکت می‌کردند. او بعدها به این موضوع در مقام یک عکاس علاقمند شد.
در بین جمعیت خانواده ها و مادران، همیشه امید دیده می‌شد و بهبودی بیست و هشت ساله به سمت گروهی از این مادران کشیده شد که هنوز امیدوار بودند پسرانی را که هرگز به خانه بازنگشتند، بیابند. او تعجب می کرد که چطور این درد و عشق هنوز می‌تواند زنده باشد؟
هزاران سرباز ایرانی در فاصله هزار و نهصد و هشتاد تا هشتاد و هشت، مفقود الاثر شدند. بهبودی از بیست مادر ایرانی در نه شهر عکاسی کرد که پسرانشان را در ایران شهید معرفی می‌کردند اما سرنوشت آنها هرگز روشن نشده بود.
بسیاری از این زنان باور دارند که در رویا با فرزاندانشان ارتباط دارند. تعداد کمی از آنها پس از این رویاها، محل بقایای اجساد آنها را شناسایی کرده اند. این پدیده ای است که بهبودی در آغاز به سختی می توانست آن را باور کند.
او می‌گوید: من هیچ پاسخی برای این ندارم و این موضوع فلسفه من درباره زندگی را دچار تردید کرده است. طرحی که او در نتیجه این چالش ذهنی با عنوان "مادران صبر" دنبال کرد، منجر به عکاسی‌هایی شد که در رقابت بین المللی عکس های مطبوعاتی جهان رتبه اول را کسب کرد.
اکثر شخصیت‌های عکس‌های او حالا در اوایل هفتاد سالگی خود هستند. بهبودی از برخی از آنها طی چند روز عکس گرفت. او ساعت‌ها به عکس‌های مادرانی با چشمان اشکبار می نگریست. این عکس ها او را به اندیشه درباره دیگر جنگ‌هایی واداشت که خانواده ها را نه در ایران و عراق که در سراسر دنیا از هم گسیخت.
بهبودی می گوید: همواره تاریخ شاهد تکرار غم و اندوه این مادران بوده است.
در یکی از عکس‌ها، انور جابری مادری دیده می‌شود که در استان ایلام زندگی می‌کند و چند عکس از او در این مجموعه عکس ثبت شده است. او در کنار در نیمه‌باز خانه دیده می شود. او در خانه را برای پسرش نعمت الله، که بیست و سه سال است از او بی خبر است، همچنان باز نگه می دارد.
بهبودی می‌گوید: درب، نماد امید این مادر ایرانی است که در دیگر مادران نیز به شکل‌های مختلف تکرار می‌شود...آنها باور دارند که روزی کسی خبری از گمشده آنها می آورد.
شش ماه قبل بهبودی خواب دید که با او تماس گرفته شده است. در این تماس تلفنی به او گفته شد اولین مادری که از او عکس گرفته بود (به نام زرین تاج بهرامی)، پسرش را می یابد. او زمانی که بیدار شد با خانم بهرامی تماس گرفت و به او گفت اطمینان دارد که پسرش را خواهد یافت.
سه ماه بعد آزمایش های دی ان ای، به شناسایی بقایای جسد پسر این مادر که پسرش از سی و یک سال قبل مفقود الاثر بود، کمک کرد. تصویر واکنش این مادر در حین دریافت این تماس تلفنی در عکس شماره پنج این مجموعه رصد شده است.
انتهای پیام/