به گزارش سرويس بين‌‌الملل باشگاه خبرنگاران به نقل از روزنامه "تشرین"؛ آشوبی که آمریکا آن را در منطقه به پا کرده است، همچنان به روند خود ادامه می‌دهد و تر و خشک را باهم می‌سوزاند و همه را علیه یکدیگر، درگیر کرده است، اما در آن روی سکه، واقعیت برخلاف میل و خواسته ی آمریکا، در حال تغییر است و هرچه درگیریها بالاتر می‌گیرد، وارد مرحله ی جدیدی می شود که پیروزی تاریخی در آن، بر اساس اصل " تا باطل به اوج خود نرسد، حق آشکار نمی گردد"، قطعی است.
از اوخر دهه پنجاه، آمریکا قصد داشت سه دولت عربی بزرگ و ناراضی را با توسل به قومیت عرب و استقلال واقعی آنها، یعنی مصر، سوریه و عراق، از هم فروپاشد؛ مصر گرفتار توافقنامه ی کمپ دیوید شد و عراق نیز، مستقیما مورد هجوم قرار گرفت و تحت اشغال کامل قرار گرفت، ولی علیه سوریه ی مقاوم، جنگی تروریستی و بی سابقه آغاز شد.
استعمار معاصر، تمام توان خود را در آشوب افکنی، جنگ، ترور، کشتار، ویرانی و انواع فتنه انگیزی ها به کار گرفته است، اما، نهضت عربی همچنان، با تمام توان خود، مقاومت می کند؛ اگر، سوریه فرو می پاشید، قطعا منطقه بازیچه ی دست این استعمارگران قرار می‌گرفت.
شاید مهمترین عنصر تاریخی مقاومت، همزمانی نبردهای میدان با تغییر حقیقی دموکراسی در سوریه، مصر و عراق باشد؛ تغییری که خشم استعمارگران جدید و متحدان صهیونیست آنان و همچنین، پیروان سلفی عربشان را برانگیخته است؛ امروز، آمریکایی ها، دموکراسی ملت سوریه را نمی پذیرند، سریعا از نقض خشن قانون اساسی دموکراتیک عراق حمایت می کنند و بر اخوان المسلمین در مصر، اشک تمساح می ریزند.
تصور کنید اگر این سه کشور، از همان آغاز دهه ی شصت، دموکراسی واقعی که حق تعیین سرنوشت را در اختیار مردم می گذارد را اجرا کرده بودند، قطعا توانسته بودبم از بسیاری لرزش ها و مشکلات جلوگیری کنیم و با همکاری یکدیگر، قوی تر و محکم تر از امروز باشیم.
اگر، مصر حکومتی دموکرات داشت، آیا انور سادات می توانست با رژیم صهیونیستی تعامل داشته باشد؟ اگر عراق، حکومتی دموکرات داشت، صدام اجازه داشت با ایران مقاوم، جنگ کند؟ و اگر سوریه زودتر از اینها، خود را به مردم نزدیک کرده بود، همانطور که اکنون با قانون جدید این اتفاق روی داده است، آیا جامعه ی سوریه، امروز کمتر در معرض فتنه قرار نمی گرفت و نقش قومی سوریه به عناون حصن حصین عرب ها، پررنگ تر نبود؟
چه بسیار اتفاق افتاده که قدرت های استعاری جدید، برای ایجاد تزلزل و آشوب در میان عرب ها، مسئله ی دموکراسی را برسرمان چماق کرده است؛ در حالیکه خود می داند، به زودی، دموکراسی واقعی، سلاح قوی ای در مقابله با آنها، به دست ملت عرب خواهد شد؛ چراکه این سلاح، از اراده ملت در هر گوشه ای از دنیای عرب، تعبیر می کند و وسازش هایی را که حکام عرب با استعمارگران داشته اند را لعن و نفرین می کند؛ همانطور که امروز می بینیم آمریکا، هملا علیه دموکراسی ما موضع گرفته است.
مسئله به همین جا ختم نمی‌شود، بلکه نگاهی سریع به نقشه وطن عربی مشخص می سازد که تنها رژیم های وابسته به آمریکا، مانند قطر، اردن و آل سعود هستند که هنوز استیدادی هستند و برای دموکراسی در کشور خود، جایگاهی قائل نیستند.
انتهای پیام/