منیره حسینی شاعر در گفتگو با
خبرنگار ادبیات باشگاه خبرنگاران گفت: به " پریسکه " با دید یک قالب و یا فرم نمی‌توان نگاه کرد. شعری که باید و نبایدهایش همدیگر را نقص می‌کنند و هیچ همخوانی با هم ندارند، حتی در ذات شعر بودن آن هم می توان شک کرد.
وی افزود: طبق تعریفی که پریسکه نوسیان ارائه داده اند، پریسکه می تواند سپید، نیمایی و یا موزون باشد، به شرط آنکه تساوی عروضی در فصل‌ها اعمال نشود و این خود، نقض قالب‌های سپید و موزون است.
حسینی در خصوص جایگاه " پریسکه " بیان کرد: مطمئنا قالب یا سبکی می‌تواند جایی برای خود در جریان‌های شعری پیدا کند که مانیفیست آن بر مبنای شهود خلاقانه و منطبق ادیبانه و جنبه های زیبایی‌شناسی هنری و ادبی پایه‌ریزی شده باشد که به نظر من پریسکه از این سه مقوله خالی است.
این شاعر عنوان کرد: باید توجه داشت که ما پس از قالب نیمایی و پیرو آن قالب سپید، قالب دیگری را نه بوجود آورده ایم و نه کشف کرده‌ایم، اما موج‌ها و سبک‌های بسیاری را تجربه کرده و می کنیم.
حسینی در مورد وظیفه شاعران خاطرنشان کرد: شاعر چون جزئی از جریان شعری است باطبع باید درجهت پیشرفت خود و جریان هر شعری با هر عنوانی، تمام تلاش خود را به‌کار گیرد.
البته این وظیفه بر دوش شاعران متعهد و آن دسته از شاعرانی است که دغدغه‌ی جدی ادبیات دارند و این نیازمند مطالعه، تحقیق و تجربه در گذشته و همچنین زیست هماهنگ با دنیای امروز است.
وی درخصوص عامیانه‌نویسی در شعر تصریح کرد: عامیانه‌نویسی یا هرگونه‌ی دیگری از زبان و حتی لهجه، ایراد و آسیب نیست. منتها باید به نکاتی مانند یک دستی در فرم، زبان، اجرا و مضمون و همچمنین لحن مگر به عمد و برای تاکید معنا و فرم و غیره توجه کرد.
حسینی ادامه داد: واژه‌های بیگانه هم در صورت همخوانی با کلیت نوشتار و نکاتی که ذکر شد، آسیب نیستند مگر اینکه شاعر با استفاده از این کلمات قصد بزرگ‌نمایی و یا مطرح کردن شعرش را با نگاهی جهت گیرانه داشته باشد.
انتهای پیام/