مزار شمس تبریزی تا مقبره مولانا در رکاب دوچرخه سواران خویی

شمس تبریز فقط کنایه از خورشید تب ریز است
شمس تبریزی که مولانا دیوان کبیر خود را به نام او پرداخته و مثنوی را شرح رمزی از انعام او دانسته ،پس از ترک قونیه به کجا رفت و چه بر سرش آمد ، روشن نیست .به حدس و گمان ،احتمال وجود تربت او را در قونیه و خوی و تبریز داده اند و محققین و پژوهشگران در تلاش کشف آرامگاه او هستند و هر چه زمان بیشتری می گذرد قصه و افسانه های تازه تری پیرامون این واقعه غریب بر سر زبانها می افتد ...بله راز این تاریخ زندگانی مولانا یعنی شمس تبریزی همچنان در پرده ابهام باقی ست.
آیا به راستی چنین فرد و شخصیت و معشوقی در زندگی مولانا وجود داشته که همه در پی تاریخ تولد ، زندگی نامه و چگونگی وفات او و کشف مقبره اویند ؟!
شمس تبریز که مشهور تر از خورشید است
من که همسایه شمسم چو قمر مشهورم
و باز:
تبریزیان ،ای شمس حق و جان بیا
بلکه صدای توست این همه گفتار من
تبریزیان چه کسانی هستند و منظور مولانا از تبریزیان چیست ؟!
در عصر و زمانه ای که متعصبین خشک مغز و کوته فکران جاهل که هر آن مترصد بر دار زدن عارفان روشنفکر به واقعیت رسیده بودند آیا مولانا می توانست به وضوح سخن بگوید؟! چرا خاموشی و لب دوختن عرفا الزامی بود ؟! آیا دار منصور حلاج کنایات و استعارات عرفانی را اجباری نکرد ؟!
روشنگری عرفا ، خصومت و کینه ورزی علمای دین را بر می انگیخت و سعایت آنان نزد شاهان وقت ، چوبه دار را برپا میکرد اینجاست که در می یابیم که تبریز ،شهر تبریز و تبریزیان ، مردم شهر تبریز نیستند...تب ریز و تب ریزیان روشنگرانی هستند که در قالب کنایه و استعاره ، تب داغ و سوزنده بیراهه رفتن ها را فرو می نشانند و سلامت فکر و واقعیت اندیشی را جایگزین می کنند و استعاره شمس تبریز هم خورشید روشنائی بخش است که با انوار روشنائی های خود ،تاریکی ها را محو و چراغ راه و تب ریز کج اندیشی و موهوم اندیشی ها می گردد بر این اساس بود که مولانا ، شمس ، این منبع روشنائی ، نور و تب ریز را سلطان المعشوقین می دانست.
ساربانا بار بگشا زاشتران
شهر تب ریز است و کوی گلستان
فر فردوسی ست این پالیز را
شعشعه عرشی ست این تب ریز را
هر زمانی موج روح انگیز جان
از فراز عرش بر تب ریزیان
بگفتم شمس تبریز کیست ؟ گفت :
شمایم من شمایم من شمایم ــ احمد فتحی مدیر وبلاگ «اسرار ناب هستی »