ناصر قاسم‌زاده روانشناس عمومی در گفتگو با
خبرنگار اجتماعی باشگاه خبرنگاران، گفت: هدف تنبیه هشدار دادن به کودک است برای اینکه از یک رفتار زشتی که انجام می‌دهد دست بردارد، برای اینکه بتوانیم نتیجه بگیریم نباید کودک را مورد حمله قرار دهیم؛ مانند اینکه تو بچه بی‌عرضه‌ای هستی، کودک ناتوانی هستی و توانمندی اجرای کاری را نداری،یا یک چنین الفاظی که همراه با تندی و خشونت‌های فیزیکی باشد.
وی تصریح کرد: در تنبیه مهمترین کاری که باید انجام دهیم این باشد که ما یک روش تربیتی غلط که قبلاً اعمال شده یا الگوهای یادگیری غلط در نزد کودک را اصلاح کنیم و این نیازمند آن است که ما آغوش باز و پذیرایی داشته باشیم که کودک بتواند در قالب اجرای یکسری روش‌هایی، رفتارهای غلطی که بکار می‌گیرد و کارکرد رفتاریش است را آگاهانه بازداری کنیم.
وی افزود: به نظر می‌رسد محروم کردن کودک از یکسری علاقمندی‌ها و قاطعانه برخورد کردن با کودک، عدم دلسوزی بی‌مورد و داشتن یک روند تربیتی یکسو ویکسان بین والدین یعنی اینکه هر یک از والدین حرفی نزنند که مغایر با دیگری باشد و بکارگیری شرایط تربیتی که در آن کودک متوجه شود که والدین با آن‌ها رابطه دوستانه‌ای دارند و رفتارهای آن‌ها مورد ارزیابی کودکان است.
وی در ادامه گفت: در هر شرایطی باید فرزندانمان را دوست داشته باشیم ولی آنچه متاسفانه در کلام والدین رایج است این است که می‌گویند ما دوست نداریم این کار را انجام دهی، این لحن می‌تواند شخصیت کودک را مورد حمله قرار دهد و ناامنی عاطفی و روانی برای کودک ایجاد کند.
قاسم‌زاده در پایان خاطرنشان کرد: اگر ما شرایط مناسبی را برای کودک ایجاد کنیم و او را با محروم کردن و با آگاهاندن اینکه، این رفتارت غلط است و بصورت جز برخورد کنیم در درازمدت کارآمدی تنبیه را خیلی بهتر و موثرتر می‌کندتا اینکه روند تربیتی و رفتاری ما طوری باشد که همیشه شخصیت کودک را یا مورد حمله قرار دهیم یا ازنظر فیزیکی آزارش دهیم.
انتهای‌پیام/
تنبیه:بهش میگمم روشو بکن به دیوار واز چیز هایی که دوست داره محرومش میکنم.