به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگارانیکی از سوالاتی که مطرح است اینکه فرق بشر و انسان و آدم در چیست؟
پاسخ
1. انسان از ریشه «نِسیان» به معنای فراموشی است. نیز گفته اند؛ انسان
مصدر «اُنس» و «اِنس» و به معنای رام بودن و خو گرفتن و الفت و ملاطفت
داشتن و ضد توحّش است؛ لذا یک مرحله بالاتر از بشر است. یعنی بشری که یک
مرحله از کمال را پشت سر گذاشته و به همدمی و همزیستی و همکاری خو گرفته
است.
2. بشر در لغت به معنای پوست، جلد، هیأت و ظاهر اشیاء است و لذا در مواردی به کار برده می شود که معنا و محتوای شیء مورد نظر نباشد.
3. آدم از ریشه «اُدم» گرفته شده است که به معنای 1. چیزهائی است که به
غذا و نان اضافه می شود تا مطبوع و لذیذ شوند. 2. اسوه و رئیس قوم یا
خانواده 3. مشهور و معروف 4. باطن اشیاء.
بنابراین می توان گفت که از میان انسان ها افراد برگزیده و شاخص را می
توان، آدم نامید و لذا آدم، انسانی است که تقریباً به کمال رسیده باشد. در
قرآن هر جا لازم بوده است که فرد یا افرادی از این موجود دو پا معرفی گردد؛
مفاهیم لغوی کلمه رعایت شده و آن نامی انتخاب و به کار برده شده است که
معرف مسمّای مورد نظر باشد.
تفاوت «آدم» با «انسان» در قرآن کریم آن است که آدم در کاربرد قرآن، علم و
اسم خاص برای «آدم ابوالبشر» است. علت نام گذاری «ابوالبشر» به «آدم» شاید
به خاطر آن است که حضرت آدم علیه السلام «اسمر اللّون» یعنی «گندمگون»
بوده است.[1] در برخی روایات نیز آمده است که آدم را از آن جهت آدم گویند
که از «ادیم الارض»، یعنی روی زمین است. جسد حضرت آدم از خاک روی زمین
آفریده شده است. چنان که امام صادق علیه السلام می فرماید: «انما سمی آدم
آدم لانه خلق من ادیم الارض».[2]
انسان از ماده «انس»، اسم جنس است. وجه نام گذاری انسان به خاطر زیادی
اُنس او، و به جهت آن است که آفرینش او به گونه ای است که قوام زندگی او با
انس با انسان های دیگر است. از این رو انسان مدنی بالطبع می باشد.[3]
پی نوشت ها:
[1]. المفردات فی غریب القرآن، راغب اصفهانی.
[2]. علل الشرایع، شیخ صدوق، ص 579.
[3] .المفردات فی غریب القرآن، واژه «انس».