به گزارش سرويس بين الملل باشگاه خبرنگاران، یكی از مولفههای اصلی و تاثیرگذار در این جنگ، سیاست آب اسرائیل در قبال مردم فلسطین بوده است ، مردمی كه برای تامین آب خود در نوار غزه و كرانه باختری به طور کامل وابسته به سیاست‌های آب اسرائیل بودند .
تل آویو نه تنها برای اشغال سرزمین فلسطین مورد سرزنش است ، بلكه برای توزیع نابرابر آب بین اسرائیل و جمعیت فلسطین مغرضانه نیز رفتار كرده است .
از سال 1967 منابع آب در بخش فلسطین تحت کنترل مقامات اسرائیل بوده است ، همان كسانی كه بیرحمانه در توزیع تنظیم و نحوه برداشت آب برای مردم فلسطین تصمیم‌گیری می‌كردند ، با سیاست‌های یك‌طرفه خود به گسترش اختلافات بین این رژیم و اعراب كمك كردند .
هنگامی که مذاکرات صلح بین اسرائیل و فلسطینی‌ها در سال 1991 آغاز شد، مشکل آب اولویت اول در دستور کار قرار گرفت . براساس توافق داخلی سال 1995 در كرانه باختری و نوار غزه ، رژیم اسرائیل حق بهره‌برداری از منابع آب را (برای فلسطینیان) برای اولین بار به رسمیت شناخت .
بدین ترتیب کمیته آب مشترک ، برای هماهنگ کردن مدیریت آب و سیستم‌های فاضلاب ایجاد شد . اگر چه برخی از کارشناسان تاسیس این کمیته را به عنوان یك نقطه عطف خوب برای همکاری در زمینه منابع آب‌های فرامرزی می‌دانستند ، اما با مكانیزم موجود ، و عدم تقارن قدرت ، رویکرد حل مشکل آب به خاطر لحاظ منافع اسرائیل كارآیی نداشت .
توافق‌نامه اسرائیل و فلسطین در سال 1995بر وضع موجود در منابع آب (براساس منافع اسرائیل) تاكید داشت ، و به صراحت به انکار دسترسی فلسطینیان به رود اردن برمی‌آمد . مدیر انجمن فلسطینیان رحمان معتقد است که " توافق نامه اسلو حق کنترل منابع آب را به اسرائیل داده است" .
به گفته وی ، اسرائیل 82 درصد از منابع آب فلسطینیان را سرقت كرده است .
به گفته بانک جهانی ، اسرائیل چهار برابر بیشتر از فلسطینیان (بر حسب شخص) آب مصرف می‌كند .
سازمان آب فلسطین حق حفاری جدید و یا توسعه منابع آب جدید را ندارد . استانداردهای مصرف آب برای فلسطینیان در کرانه باختری 66 لیتر به ازای هر نفر در روز (حدود 24 متر مکعب در سال) است که 2/3 حداقل حجم توصیه شده توسط سازمان بهداشت جهانی است . در مقابل ، این رقم در بسیاری از شهرهای اسرائیل 3.5 برابر بیشتر است .
حدود 25 درصد از جمعیت منطقه خودگردان فلسطین به آب پاک دسترسی ندارند و این در حالیست كه تنها 35٪ به امکانات بهداشتی مدرن دسترسی دارند .
کمبود آب برای بخش کشاورزی در نتیجه محدودیت‌های اعمال شده توسط رژیم اسرائیل به وجود آمده است . از سال 1967، مناطق تحت آبیاری (مزارع) فلسطینیان از 27 درصد به 4 درصد کاهش یافته است ، در حالی که در اسرائیل ، 70٪ از مناطق (مزارع موجود) آبیاری می‌شوند .
واقعیت این است که بخش کشاورزی ستون فقرات فعالیت‌های اقتصادی مردم محلی است ، و چنین اقداماتی از سوی مقامات اسرائیل به تشدید فقر ، و به نوبه خود خالی از خطر سیاسی نخواهد بود .
از اشغال فلسطین در سال 1967، زندگی فلسطینی‌ها به سیاست‌های آبی رژیم اسرائیل وابسته بوده است .
اگر وضعیت فعلی آب در فلسطین اشغالی به عنوان یک بحران لحاظ گردد ، در بسیاری از مناطق فلسطینی‌ها شرایط به مراتب بدتر دارند .
سازمان غیر دولتی عفو بین الملل اسرائیل را به نادیده گرفتن توسعه زیرساخت ها در فلسطین مقصر می‌داند ، كه این سهل انگاری عمدی باعث عدم دسترسی 200 هزار فلسطینی به آب شده است .
در حال حاضر ، فلسطینی‌ها خواستار سهم برابر و حق كنترل بر منابع آب مطابق با برنامه‌های استراتژیک خود برای ایجاد یک کشور مستقل هستند .
این رویكرد اسرائیل از آنجا ناشی می‌شود ، كه کنترل بر منابع آب یک مسئله امنیت ملی است ، از ترس این که فلسطینی‌ها از آب به عنوان یک سلاح استراتژیک ، در صورت دسترسی به آب های فرامرزی استفاده كنند ، آنها را بر این داشته است كه خود از این سلاح استراتژیكی علیه مردم فلسطین استفاده كنند ! .
انتهای پیام/