به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران،سایت 598 در مطلبی آورده است: واقعیت این است که ورود اینترنت به جوامع در حال توسعه مانند ایران در کنار تمام محاسن و نوآوری‌هایی که به دنبال داشته است دارای جوانب منفی و آثار سویی نیز بر فرهنگ کشورمان بوده است. تغییر در شیوه آشنایی دختر و پسر برای دوستی یا ازدواج یکی از تبعات ورود این فناوری در ایران است که به «ازدواج‌های اینترنتی» موسومند اما مساله مهم این است که آیا می‌توان اشتراک سلیقه افراد در "چت‌روم"، "لاین"، "واتس آپ" و "فیس بوک" را نخستین گام برای ازدواج دانست؟
* بی‌اعتمادی، عمده‌ترین آسیب ازدواج اینترنتی
بی‌اعتمادی یکی از عمده‌ترین آسیب‌هایی است که زندگی زوجی را که به‌واسطه آشنایی در فضای مجازی با یکدیگر ازدواج کرده، تهدید می‌کند چراکه همواره این دغدغه با آنهاست که «آیا همسرشان با افراد دیگری هم چت می‌کند؟» آشنایی در فضای چت‌روم‌ها، بعدها آثار عمیقی بر روابط زوج‌ها می‌گذارد چراکه آنها در مرحله نخست برای برقراری ارتباط با یکدیگر ناگزیرند در برخی موارد خود را بسیار ایده‌آل معرفی کنند. این نوع ارتباط زمانی می‌تواند به یک آشنایی سالم تبدیل شود که با بلوغ هیجانی هر دو فرد، نظارت موسسات ذی‌صلاح در این امر و مشاوره متخصصان فضای مجازی همراه شود.
اگر والدین از دریچه منع به این وسیله ارتباطی نگاه کنند قطعا فرزندانشان به شکل دیگری آسیب خواهند دید چراکه اینترنت واقعیت روز جامعه ماست و نمی‌توانیم این واقعیت را انکار کنیم اما این گفته به آن معنا نیست که فرزندمان را در برابر ابزارهای جدید تنها رها کنیم. بنابراین والدین مسئول، کسانی هستند که علاوه بر دلسوزی با بصیرت به این فناوری و خدمات آن نگاه کنند.
* نگاه پسران به همسریابی اینترنتی از نوع سرگرمی است
نگاه پسران به مقوله همسریابی اینترنتی صرفا نوعی سرگرمی و بیشتر دوست یابی و وقت گذرانی است. اما دختران بیشتر دل بسته میشوند و با چند پیام و ارتباط فکر میکنند که همسر ایده آلشان را پیدا کرده اند. شاید بتوان ادعا کرد که آشنایی در چت‌روم‌ها بتواند به کاهش سن ازدواج کمک کند اما نمی‌توان توقع داشت این الگو در جامعه ما نیز جوابگو باشد چون بیشتر تعاملات جوانان در فضای مجازی انتزاعی و دور از واقعیت است و همین موضوع زمینه‌ای برای افزایش مشکلات و آسیب‌های همسریابی اینترنتی در جامعه ماست. مشکل کنونی ما این است که پسران حاضر به قبول مسئولیت خانواده نیستند و در نهایت این جامعه زنان هستند که از این شیوه ازدواج آسیب می‌بینند.
بهترین راهکار، فرهنگسازی است به این معنی که مسئولان فرهنگی جامعه با ارائه مشاوره به والدین و همچنین تولید برنامه‌های مختلف به آموزش خانواده‌ها و جوانان نسبت به نقاط قوت و ضعف استفاده از اینترنت و خدمات آن بپردازند.
ازدواج‌های موفق که ریشه در آشنایی اینترنتی دارد نیز توسط افرادی صورت گرفته است که از شخصیت‌های پخته‌ای برخوردار بوده‌اند به این معنی‌که به‌طور تصادفی با هم در اینترنت آشنا شده‌اند نه اینکه از این طریق با هم ازدواج کنند.
آشنایی خانواده‌ها با همسریابی اینترنتی، نیازمند زمان طولانی است البته درصورت فراگیری آن نیز فرهنگ حاکم بر جامعه ایران زمینه‌ای را فراهم می‌کند که خانواده‌ها از این شیوه استقبال نکنند و ترجیح دهند امر ازدواج را با شیوه سنتی آن پیگیری کنند. فضای مجازی مجال خوبی برای افرادی است که به دلایلی منزوی شده‌اند و قادر به برقراری ارتباط اجتماعی صحیحی نیستند البته به آن شرط که خود را همانگونه که هستند معرفی کنند، نه آنگونه که مورد پسند افراد است. بسیاری از افراد در ارتباط چهره به چهره قادر به ارائه پرسش‌های خود نیستند از همین‌رو فضای مجازی در این زمینه نیز راهگشاست. البته این نقاط مثبت به دلیل بی‌برنامگی و نبود مدیریت به نقطه ضعف تبدیل شده است.
از آنجا که شناخت افراد در فضای مجازی نسبت به یکدیگر چهره به چهره نیست، بسیاری از کاربران درصدد فریب یکدیگر برمی آیند و به ارایه اطلاعات غیرواقعی می‌پردازند که این روند نه تنها به ازدواج منجر نمی شود بلکه تبدیل به موضوعی سرگرم‌کننده می‌شود که بی‌توجهی به آن آسیب‌های زیادی را به دنبال دارد.
ایجاد محدودیت در برخی سایت‌ها یکی دیگر از راهکارهای کاهش همسرگزینی غلط به شیوه اینترنتی است به این معنی که گزینه همسریابی در همه پایگاه‌های اینترنتی موجود نباشد و تنها برخی سایت‌های دینی و فرهنگی از این امکان برخوردار شوند. همچنین پرهیز از ارتباط مجازی طولانی‌مدت را نیز باید دیگر راهکار دانست به طوری که پس از آنکه کاربران اطلاعات مقدماتی را از یکدیگر کسب کردند، شرایط آشنایی چهره به چهره آنها تحت نظر خانواده فراهم شود تا رابطه مجازی محدود باشد.