میلاد عرفان‌پور شاعر در گفتگو با خبرنگار ادبیات باشگاه خبرنگاران درخصوص جایگاه شعر بعد از انقلاب گفت: بعد از "انقلاب اسلامی" شعر تغییرات آشکاری در ساختار و محتوا پیدا کرد، یکی از این تغییرات مهم و راهبردی توجه شاعران به بعد معنوی و عرفانی شعر بود و تماشای عالم از نگاه یک انسان موحد در شعر پس از انقلاب قوت گرفت و احیا شد.
وی گفت: عرفان همانطور که از نامش پیداست از مبنای شناخت است و شناسایی دنیای پیرامون شاعران بعد از انقلاب اسلامی باتوجه به دگرگونی فرهنگی و طلبه نگاه دینی بر نگاه مادی به شناخت بهتری درباره‌ی عالم پیرامون رسیدند که این شناخت بهتر با نگاه دینی حاصل شد.
عرفان‌پور ادامه داد: این شناخت سرچشمه عرفان و عرفان اسلامی در شعر بعد از انقلاب اسلامی شد، می‌توان گفت؛ که حضرت امام (ره) و گفتمان ایشان بسیاری از شاعران را نسبت به مسائل فرامادی بیدار کرد و به سمت سرودن درباره‌ی مسائل عرفانی پیش برد.
البته این عرفان، عرفان تصوف و عرفان انزوا نیست بلکه عرفانی که در شعر انقلاب اسلامی جلوه پیدا کرد و از جنس عرفان اجتماعی و عرفان سیاسی است.
وی افزود: در هشت سال دفاع مقدس شعرهای سروده شده از یک طرف پهلو به عرفان زد و از طرف دیگر به حماسه و سیاست این یک پیوند مبارک و کم سابقه در شعر فارسی بود که باعث شد دریچه تازه‌ای در ادبیات معاصر گشوده شود.
عرفان‌پور تصریح کرد: باید گفت که شعر منتهای نگاه عارفانه و منتهای نگاه معنوی و فرامادی دچار خلع بزرگی است.
شاید به این خاطر بود که شعر پیش از انقلاب در بسیاری از موارد به موضوعات مادی می‌پرداخت و اگر در جایی توفیقی می‌رسید در آنجا به عرفان گوشه چشمی شده بود.
وی اظهار داشت: در شعرهای اجتماعی که پیش از انقلاب بخصوص در دوره مشروطه سروده شده به علت فاصله گرفتن از مسائل مادی گاهی به توفیقاتی می‌رسید اما به دلیل اینکه عرفان اسلامی با مسائل اجتماعی در مشروطه کمتر تلفیق شد به موفقیتی که شعر انقلاب اسلامی دست پیدا کرد نائل نشد.
شعر عرفانی بعد از انقلاب بیشتر در شعرهای علم معلم، قیصر امین‌پور، احمد عزیزی، یونسعلی میرشکاک و قربان ولیئی بارز است.
انتهای پیام/