عید است و جمکران تو امشب قیامت است

1-

شعری به رسم هدیه...سلامی به رسم یاد

روز تولد تو سپردم به دست باد

ای باد راه خانه موعودمان کجاست

ای رودهای گمشده مقصودمان کجاست

ای کاش باد بود و غزل بود و جاده ها

می آمدیم سوی تو ما پا پیاده ها

می آمدیم عرض ادب، عرض احترام

تبریک عید و گفتن لبیک یا امام

می آمدیم و هدیه ناقابلی...که نیست

با چشمهای منتظر و با دلی که نیست

روز تولد تو زمین مهربان تر است

خورشید شاد تر شده گویا جوان تر است

کوچه به کوچه زمزمه طاق نصرت است

عید است و جمکران تو امشب قیامت است

چشمم به سمت آینه‌های مقابلت

قلبی شکسته دارم و شعری که مایلت

دورم ولی تو مرحمتت دیر و دور نیست

بودن فقط منوط به شرط ظهور نیست

مادر بزرگ گفت که او حی و حاضر است

بر هر چه می‌کنیم نگهبان و ناظر است

دستش گره گشاست نگاهش گره گشاست

یک خنده روی صورت ماهش گره گشاست

ای دل چرا شکسته و ساکت نشسته ای

چیزی بگو که ندبه و آهش گره گشاست

شعبان کرامت است و شفاعت علی الخصوص

ماه تمام نیمه ماهش گره گشاست

شب پشت شب گره به گلوی غزل زده

حلقه به حلقه زلف سیاهش گره گشاست

حلقه به حلقه در زده تبریک گفته ام

نام تو را درین شب تاریک گفته ام

نام تو روشنایی صبح است و راز عشق

خواندم پس از اذان طلوعت نماز عشق

روز تولد است و سلام و ارادتی

دادم به دست باد به شوق زیارتی

2-

گمان کنم که زمانش رسیده برگردی

به ساحت شب قدر ای سپیده برگردی

هزار بیت فرج نذر می کنم شاید

به دفتر غزلم ای قصیده برگردی

زمان آن نرسیده کرامتی بکنی

قدم به خانه گذاری به دیده برگردی؟

مزار حضرت مهتاب را نشان بدهی

به شهر سبز ترین آفریده برگردی

گمان کنم که زمانش...گمان کنم حالا

که پلک شاعری من پریده برگردی

نگاه کن! به خدا بی تو زندگی تنهاست

قبول کن که زمانش رسیده برگردی

3-

گاهی اگر با ماه صحبت کرده باشی

از ما اگر پیشش شکایت کرده باشی

گاهی اگر در چاه مانند پدر آه

اندوه مادر را حکایت کرده باشی

گاهی اگر زیر درختان مدینه

بعد از زیارت استراحت کرده باشی

گاهی اگر بعد از وضو مکثی کنی تا

آیینه‌‏ای را غرق حیرت کرده باشی

در سال‏های سال دوری و صبوری

چشم ‏انتظاری را شفاعت کرده باشی

حتی اگر بی آنکه مشتاقان بدانند

گاهی نمازی را امامت کرده باشی

یا در لباس ناشناسی در شب قدر

از خود حدیثی را روایت کرده باشی

یا در میان کوچه‌‏های تنگ و خسته

نان و پنیر و عشق قسمت کرده باشی

پس بوده‌‏ای و هستی و می‏‌آیی از راه

تا حق دل‏ها را رعایت کرده باشی

پس مردمک‏‌های نگاه ما عقیم‌‏اند

تو حاضری بی‌‏آنکه غیبت کرده باشی!