به گزارش
خبرنگار اجتماعی باشگاه خبرنگاران، علیرضا عباسی، عضو هیات علمی دانشگاه آزاد اسلامی در یادداشتی نوشت: وفا داری و بر سر پیمان بودن از جمله ارزش‌های والای اخلاقی و انسانی است. ارزشی فرا تاریخی و فرا جغرافیایی. یعنی همیشه تاریخ و در تمام سرزمین‌ها و نزد همگان خواستنی بوده و هست. چنان که امیر بیان،علی بن ابیطالب نیز در نامه اش خطاب به مالک می گوید: "مردم با تمام اختلاف نظری که دارند بر هیچ یک از واجبات الهی ،به اندازه وفای به عهد اتفاق نظر ندارند."
اگر بپذیریم که "مشارکت اجتماعی"، رکن رکین شهروندی است و اگر بپذیریم که پایه و رکن مشارکت اجتماعی، اعتماد متقابل آدمیان است آنگاه ضرورت و اهمیت اجتماعی وفای به عهد آشکار و متجلی می‌گردد زیرا وفای به عهد زیر بنای شکل گیری اعتماد متقابل است. بر زمینه وفای به عهد است که اعتماد متقابل می روید و مشارکت اجتماعی رشد می کند و معنای شهروندی تحقق و عینیت می‌یابد.
بر سر پیمان‌ها نبودن هم نشانه سردی و خامی است، هم سردی و خامی اجتماعی با خود می‌آورد:
وعده‌ها باید وفاکردن تمام ور نخواهی کرد،باشی سرد و خام
وعده وفاداران و وفاکاران،وعده اهل کرم است که حاصلش گنج روان اعتماد متقابل است و وعده نا اهلان و ناکسان ،حاصلی جز رنج روحی و روانی برای جامعه ندارد که همان از بین رفتن اعتماد متقابل است:
وعده اهل کرم ،گنج روان وعده نا اهل شد رنج روان
از نشانه های مهم یک جامعه مترقی و پیشرو ،فربهی معنای وفای به عهد در آن جامعه است:
در کلام خود خداوند ودود امر فرمودست اوفوا بالعقود
در جامعه‌ای که وفای به عهد ها سست است و بی بنیان،خوی شرارت حاکم است و از نشانه های حاکمیت خوی الهی و متعالی،استواری آدمیان بر عهد و وفاست :
گر نداری خوی ابلیسی بیا باش محکم بر سر عهد و وفا
انتهای پیام/