در دهه 1950 و زمانی که این کمربندها کشف شدند، دانشمندان بر این باور بودند SAA می‌تواند خطرزا باشد. یکی از شکایتهای فضانوردان حاضر در شاتل فضایی این بود که در زمان عبور از میان این ناهنجاری، لپ‌تاپ‌ها دچار مشکل می‌شدند. فضاپیماهایی مانند تلسکوپ فضایی هابل به نوعی برنامه‌ریزی شده‌اند که ابزار ظریفشان هنگام عبور آن‌ها از خلال این ناحیه برای اجتناب از آسیب‌دیدگی خاموش می‌شوند.
ایستگاه بین‌المللی فضایی نیز از سپر اضافه‌ای برای برخورد با این مشکل استفاده می‌کند. فضانوردان نیز تحت تاثیر این ناحیه قرار می‌گیرند. گفته می‌شود چنین ناحیه‌ای عامل پرتاب ستاره‌های عجیبی است که در میدان بصری فضانوردان دیده می‌شوند. همچنین تصور می‌شود عبور از خلال ناهنجاری اقیانوس اطلس جنوبی دلیل ناکامی‌های آغازین هواپیماهای شبکه Globalstar بوده‌اند.
ریکاردو کامپانا از موسسه ملی نجوم ایتالیا، داده‌های تابشی دریافتی از ماهواره ناظر بر اشعه ایکس به نام BeppoSAX را تحلیل کرده است. این ماهواره از سال 1996 تا سال 2003 فعال بود. وی و تیمش دریافتند سطوح تابشی موجود در لایه پایین‌تر SAA بسیار کمتر از سطوح فوقانی‌تر است. بر اساس یافته‌های این دانشمندان، این ناهنجاری به آرامی به سمت غرب در حرکت است. تیم علمی هم‌اکنون در حال طراحی یک تلسکوپ فضایی است که در میان بخش پایین‌تر ناحیه خطر (که به خوبی مطالعه نشده) مدارگردی خواهد کرد.