به گزارش
خبرنگار معارف باشگاه خبرنگاران؛ امام حسین(ع) روز 28 رجب سال 60 هجری قمری از مدینه به سمت مکه حرکت نمود.
ماجرای حرکت امام حسین(ع) از مدینه به مکه پس از هلاکت رسیدن معاویه‌بن ابوسفیان در نیمه رجب سال 60 هجری قمری، فرزندش یزید به خلافت مسلمانان رسید.
امام حسین(ع) از میان بزرگان اسلام نسبت به سایر بزرگان برتری برای دستیابی به خلافت داشت، مسلمانان بر این باور بودند امام حسین(ع) از جهات گوناگون بر یزیدبن معاویه برتری و برای رسیدن به مقام حکومت سزاوارتر است.
یزید معلون به دلیل ترس از به خلافت رسیدن امام حسین(ع) در نخستین اقدام خود نامه‌ای به ولیدبن عقبه، عامل خود در مدینه نوشت و ضمن یادآوری مرگ معاویه به او دستور دارد از مخالفان سرشناس مدینه برای وی بیعت بگیرد.
یزید در نامه‌اش به ولیدبن عقبه تاکید کرد که «بدون هیچ گونه نرمش و گذشت از حسین بن علی(ع)، عبدالله بن عمر، عبدالله زبیر بیعت بگیر، هر کس بیعت نگیرد سرش را به همراه پاسخ نامه برایم ارسال کند.»
ولید پس از دریافت نامه یزید، تلاش زیادی کرد تا از مخالفان وی به صورت مسالمت آمیز بیعت بگیرد، اما تلاشهایشان بی‌نتیجه ماند زیرا عبدالله بن عمر، به او گفت: با کسی باید بیعت کرد که عامه مسلمانان او را بپذیرند و من آخرین نفری هستم که با او بیعت خواهد کرد.
عبدالله‌زبیر از بیعت با یزید خودداری کرد شبانه به مکه معظمه گریخت و نیروهای حکومتی او را تعقیب کردند ولی به او دست نیافتند.
امام حسین (ع) پس از دعوت ولید به خانه او رفت، پس از گفتگو با یکدیگر، فرمودند: ای امیر ما خاندان نبوت و معدن رسالتیم ماییم که فرشتگان به خانه ما رفت و آمد دارند، خداوند متعال رحمت خود را با ما آغاز نمود وبا ما نیز به پایان خواهد برد. اما یزید، فردی است فاسق، شرابخوار، خونریز، متجاهر به فسق و شخصی مانند من هرگز با چنین فردی بیعت نخواهد کرد.
امام (ع) به ولید فرمود: شما امشب را به صبح برسانید و ما نیز شب را به صبح خواهیم رسانید. شما نیک بنگرید و ما هم تاملی در کارخود می‌کنیم که کدامیک از ما برای احراز مقام خلافت شایسته تریم؟!
امام حسین(ع) از خانه ولید بیرون رفت و در اندیشه اقدامات بعدی خود برآمد روز بعد، فروان بن حکم از بازماندگان بزرگان بنی امیه هنگامی که امام حسین(ع) را دید و گفت: تو را سفارش می‌کنم که با یزید بیعت کن، زیرا کار دنیا و آخرت تو بهتر است.
امام پاسخ داد: ما همه از خداییم و به سوی او باز خواهیم گشت. هر گاه امت اسلام به حاکمی مانند یزید مبتلا گردد باید فاتحه اسلام را خواند من از جدم رسول الله(ص)شنیدم که می‌فرمودند«خلافت بر فرزندان ابی سفیان حرام است.»
مخالفت امام حسین(ع) با خلافت یزید به سرعت در میان مردم مدینه منتشر شد.
ولید برای گرفتن بیعت از مخالفان عده‌ای را از جمله عبدالله بن مطیع را بازداشت و زندانی کرد، اهالی مدینه با پشت گرمی از حمایت‌های امام حسین(ع) به صورت آشکار با یزید به مخالفت پرداختند و گروهی از معترضان به زندان ولید هجوم آوردند و زندانیان آزاد کردند.
از انقلاب تا حرکت امام حسین (ع) از مدینه به مکه با اعلام مخالفت امام حسین(ع) با خلافت یزیدبن معاویه و هجوم اهالی مدینه و معترضان به زندان ولید و آزاد سازی زندانیان، بذر انقلاب و آزادی خواهی امام حسین(ع) در آخرین روزهای زندگیشان در مدینه اهالی این شهر افشانده شد و حکومت طاغوت یزید را نشانه گرفت.
امام حسین (ع) با مشاهده درخواست‌های مکرر ولید و اصرار مروان‌بن‌حکم و برای جلوگیری از پذیرفتن بیعت با یزیدبن معاویه، پیشگیری از نزاع و خونریزی در مدینه، از شهر مدینه به مکه معظمه هجرت نمود.
امام حسین(ع) به خانواده خویش و خاندان امام علی(ع) فرمود که قصد خروج از مدینه و هجرت از مدینه به مکه را دارد.
در این هنگام تمام خاندان امام علی(ع) جز برادر امام حسین ع)، محمد خنیفه و فرزندانش، اعلام آمادگی کردند و برای هجرت و جهاد در رکاب ایشان حضور یافتند.
انعقای شب یکشنبه 28 رجب سال 60 هجری قمری به طور آشکار و به قصد عمره راهی مکه معظمه شد.
نامه مردم کوفه پس از هجرت امام حسین(ع) از مدینه به مکه پس از آگاه شدن مردم کوفه از هجرت امام حسین(ع) از مدینه به مکه، شیعیان در عراق به حرکت آمدند و عریضه‌ای به حضرت امام حسین(ع) نوشتند.
شیعیان در این نامه از امام حسین(ع) برای بیعت با ایشان در شهر کوفه دعوت نمودند.
گفتنی است، عمده‌ترین اهداف امام حسین(ع) از هجرت مدینه به مکه معظم پیشگیری از خونریزی و برپایی جنگ و ستیز در شهر مدینه و پایه گذاری انقلاب بر علیه طاغوت است.
انتهای پیام/