یکی از این رباتها در زمان عصبی شدن از پیشانی خود عرق می‌ریزد و دیگری در زمان سرد شدن هوا یا شنیدن یک داستان وحشتناک مورمورش می‌شود.
ربات پیش‌ساخت سوم یک عروسک خرس موسوم به Bretter است که از یک پنکه برای ایجاد تنفس در زمان سخن گفتن استفاده می‌کند. هنگامی که این خرس بلندتر صحبت می‌کند، هوای بیشتری تولید می‌شود ؛ از این رو هنگامی که زمزمه می‌کند، واقعی‌تر بنظر می‌رسد.
ایده پشت ساخت این رباتها این است که برخورداری رباتها از واکنشهای غیرارادی می‌تواند انسان را در تعامل با آنها راحت‌تر کند.
دانشمندان بر این تصور هستند که اگر رباتها با نمایش نشانه‌های قابل تشخیص به وضوح مضطرب یا ترسیده بنظر برسند، ممکن است انسانها راحت‌تر آنها را بپذیرند و احساس کنند.
اگرچه انسانها گاهی با حالات چهره آنچه را در واقع فکر می‌کنند، پنهان می‌کنند اما واکنشهای غیرارادی مانند عرق کردن یا لرزیدن احساسات واقعی آنها را آشکار می‌کند و چنین چیزی می‌تواند در آینده برای رباتها نیز امکان داشته باشد.
در حالیکه رباتهایی ساخته شده‌اند که می‌توانند به واکنشهای واقعی اشاره کنند اما به ادعای یک ریاضیدان از دانشگاه ملی ایرلند، رباتها هیچ گاه نخواهند توانست احساسات واقعی داشته باشند.
به گفته فیل مگویر، رایانه‌ها نمی‌توانند هیچ گونه فرآیندی که کاملا اطلاعات را ادغام می‌کند، کنترل کنند؛ از این رو نمی‌توانند هوشیار بوده یا دارای احساسات باشند.