ذکر این موضوع که بوکوحرام صرفا مخالف برابری جنسیتی است، در واقع فقط کتمان حقیقت است. نام این گروه که برگرفته از یک عبارت به زبان حواسایی است، چنین معنایی دارد: "تحصیلات غربی، حرام است." ربودن دختران نوجوان، بخشی از اهداف این گروه را محقق می سازد: متوقف ساختن تحصیلات برای زنان و دختران و واداشتن آنها به نقش های سنتی زنانه. البته بوکوحرام فقط دختران را هدف قرار نمی دهد. در ماه فوریه، این گروه در یک مدرسه شبانه روزی در روستایی در استان یوبه، کشتاری به راه انداخت که اغلب 43 قربانی آن، پسر بودند. اما در ماجرای ربودن این دخترهای دانش آموز، از همان ابتدا مشخص بود که قربانیان با تهدید خشونت جنسی روبرو هستند. ویلیام هیگ وزیر خارجه بریتانیا در یکی از نخستین اظهارات خود درباره این ماجرا، به این موضوع اشاره کرد.
هفته گذشته، زمانی که گزارش های تایید نشده ای مبنی بر خروج این دخترها از نیجریه و ازدواج اجباری آنها با اعضای بوکوحرام مخابره شد، مشخص شد که این نگرانی، بی پایه و اساس نبوده است. لازم به ذکر نیست که "ازدواج" در این چارچوب، به معنای اسارت، بردگی و تجاوز جنسی است. گوردن براون، نخست وزیر سابق بریتانیا که اکنون نماینده ویژه سازمان ملل در امور مربوط به تحصیلات و آموزش و پرورش است، اظهار داشت: خانواده های مستاصل این دخترها هنوز نمی دانند فرزندانشان به قتل رسیده اند یا به عنوان برده جنسی مورد سوء استفاده قرار گرفته اند.
نیجریه یکی از سه کشوری است که به تازگی معاهده "تعهد به توقف خشونت های جنسی در منازعات و مناقشات" را امضا کرده اند. این معاهده، از پیشنهادات دولت بریتانیا به سازمان ملل بوده و بیش از سه چهارم کشورهای عضو سازمان ملل آن را امضا کرده اند. حال باید پرسید مقامات نیجریه با این نمونه بارز خشونت جنسی در داخل مرزهای خود چه می کنند؟ جمعه گذشته یکی از سخنگویان وزارت خارجه بریتانیا در پاسخ به پرسش ایندیپندنت، توضیح داد: ویلیام هیگ به وزیر خارجه نیجریه، امینو والی، دو هفته پیش پیشنهاد کمک داده و هنوز در انتظار پاسخ او است.
تقریبا سه هفته پس از ربوده شدن دخترها، در داخل نیجریه خشم و عصبانیت فزاینده ای نسبت به ناتوانی دولت در شناسایی محل اختفای قربانیان و نجات آنها، شکل گرفته است. مقامات در ابتدا سعی کردند تا ابعاد حادثه را کوچکتر از آنچه در اخبار انعکاس یافته، جلوه دهند. آنها مدعی شدند تعداد دخترهای ربوده شده، اندکی بیش از 100 نفر بوده است. اما آمارهایی که بعدا منتشر شد، حاکی از این بود که دست کم 223 دختر مفقود شده اند. 53 نفر از دخترها موفق به فرار شده اند. ارتش نیجریه که ابتدا مدعی شد این 53 نفر به دست نیروهای ارتشی نجات یافته اند، بعدا اعتراف کرد حتی در نجات یکی از این دخترها نیز نقش نداشته است. خانواده های مستاصل دخترها، مسلح به تیر و کمان، همراه نیروهای ارتش روانه جنگل شدند اما با هشدار جنگل نشین های محلی، عقب نشستند؛ آنها در مقابل جهادیون سراپا مسلح، هیچ شانسی نداشتند.
پدر یکی از دخترها، هفته گذشته به نیویورکر گفت: "تا این لحظه ما هنوز نمی دانیم آنها کجا هستند، و از دولت هم هیچ خبر جدیدی نشنیده ایم."
این پدر، البته خوش اقبال بوده است: دختر او، دبورا سانیا، 18 ساله، توانسته بود از کمپ جنگلی تروریستها فرار کند و در جنگل پنهان شود. او 2 دختر دیگر را هم به فرار متقاعد کرده بود. آنها توانستند خود را به روستایی در همان حوالی برسانند. اما دخترعموها و بسیاری از دوستان دبورا هنوز در اختیار تروریست ها هستند.
روز جمعه گذشته، وله سوینکا، نویسنده نیجریه ای جایزه نوبل ادبیات، در برنامه صبحگاهی رادیو 4 نیجریه، ربوده شدن این دخترها را "جنایتی بی رحمانه" خواند. سوینکا به شدت از نحوه واکنش دولت نیجریه به این رویداد، انتقاد کرد. او رئیس جمهور گودلاک جاناتان را نیز به بی تفاوتی نسبت به این ماجرا متهم کرد. اما باید گفت این فقط دولت نیجریه نیست که مورد خطاب چنین اتهامی قرار می گیرد. زمانی که این دخترهای نوجوان ربوده شدند، تلویزیون های بین المللی و خبرنگاران خارجی مشهور و صاحب نام، کجا بودند؟ بدون موشکافی و توجه رسانه های جهانی، یک دولت ضعیف و درگیر جنگ با تروریست های سر تا پا مسلح، هرگز نمی تواند عملیات نجات مناسبی را در خصوص اتفاقات دهشتناکی از این دست، به اجرا بگذارد.
هر کس که نسبت به قدرت رسانه های جهانی برای تاثیرگذاری بر اقدامات دولتها تردید دارد، باید واکنش متفاوت رسانه ها به ماجرای مفقود شدن هواپیمای مالزی در ماه مارس را به یاد آورد. معمای حل نشده پرواز 370 هواپیمایی مالزی، برای بستگان سرنشینان این هواپیما یک تراژدی به شمار می رود. به نظر می رسد کشف آنچه بر سرنشینان این هواپیما رفته، تا ماهها یا سالها محقق نشود. اما خبر هواپیمای مفقود شده، تا چندین هفته، مدتها پس از آنکه امیدها برای یافتن بازماندگان این سانحه محو شد، در صدر عناوین خبرهای بین المللی باقی ماند. سیاستمداران و مقامات دولتی هر روز کنفرانس های مطبوعاتی برگزار می کردند، با این که تقریبا هیچ راهکار یا گزارش جدیدی نداشتند.
در مقابل اما دست کم این امید وجود دارد که دخترهای نیجریه ای هنوز زنده اند و می توان آنها را نجات داد. گوردن براون خواستار کمک نظامی بین المللی، از جمله پشتیبانی هوایی شده است. او قرار است همین هفته با رییس جمهور نیجریه ملاقات کند. اما انعکاس خفیف و اندک این ماجرا در رسانه های بین المللی نشان می دهد توجه به موضوع خشونت علیه زنان و دختران، از چه اولویت پایینی برخوردار است. گویی جست و جوی بقایای به جا مانده از هواپیما در هزاران مایل اقیانوس، برای رسانه ها، جذاب تر از تهیه گزارش درباره ربوده شدن و احتمالا بردگی جنسی بیش از 200 دختر دانش آموز بوده است.
منبع: شفقنا