به گزارش
خبرنگار اجتماعی باشگاه خبرنگاران ، آیا مرا به قدردانی از معرفت و جوانمردی اکراهی هست؟
در ابتدا به یاد داستان ماهان کرد مریوانی و معلم فداکارش افتادم.
زمانی که محمدعلی محمدیان پس از 23 تدریس تصمیم گرفت با تراشیدن موی سرش انگیزه‌ای برای بیرون آوردن دانش‌آموز هشت ساله از گوشه‌گیری و تمسخر همکلاسی‌هایش گردد و حالا ماهان شاد است زیرا دیگر تنها نیست؛ روش ساده‌ای که این آموزگار مریوانی در پیش گرفته بود آنقدر کارآمد شد که آوازه‌ی درس وی را جهانی کرد؛ درس گذشت، فداکاری و درس اخلاق را به همه دانش‌آموزان آموخت.
معلم چنین است نامی که چهار حرف بیشتر ندارد اوست که واژه‌های عشقش که همچون مروارید در صف کلام عالمانه‌اش تجلی یافته است.
حال این سوال پیش می‌آید که آیا برای عمر گرانبهایی که در راه آموزش فرزندان این سرزمین صادقانه بخشش نمودی پاداشی در خور عظمت کار پیامبری‌ات وجود دارد؟
به درستی که این فرمایش گوهربار که معلمی شغل انبیاست شایسته وجودت است.
به یقین یادت یادآور زیباترین خاطرات زندگی‌ام است؛ پس تو را درود که جهان با همه بزرگی‌اش در برابر اندیشه‌های نابی که به ما آموختی بسی کوچک است.
ای معلم من دستانی را می‌فشارم که بر پیکره تخته سیاه نور می‌پاشید و الفبای روشنایی را در اذهان تاریک‌مان حک می‌کرد.
ای معلم به خاطر همه درس‌های زندگی‌سازت و دلگرمی‌هایی که باعث شد تا جاده‌‌های پرپیچ و خم زندگی را با امیدواری طی کنم و به خاطر آرزوهای بلندت برای ما و به بهانه همه خوبی‌ها و اشک‌ها و لبخندهایت از تو سپاسگزارم./گزارش از آزاده مرادی
انتهای پیام/