به گزارش سرويس بين الملل باشگاه خبرنگاران به نقل از نشریه فارن پالسی ؛ این نشریه آمریکایی در مقاله ای به قلم " شن دینگلی " نوشت : رییس جمهوری آمریکا از سفر جند روزه خود به منطقه آسیا بازگشته است اما بهتر این بود که وی هرگز به چنین سفری نمی رفت . به عنوان بخشی از تلاش برای "توازن قدرت " در این منطقه از طریق نمایش حضور و رهبری ایالات متحده ، وی سه هدف را دنبال می کرد .
نخست اطمینان بخشیدن به هم پیمانان آمریکا در آسیا در مورد اعتبار و قدرت محافظتی ایالات متحده در منطقه و جهان است . دومین هدف اوباما هشدار درباره افزایش قدرت نیروهای دریایی چین بوده و سومین مورد نیز ایجاد و توسعه منطقه آزاد تجاری در منطقه به منظور اینکه دولت آمریکا بتواند سود و مزایای اقتصادی خود را تقویت نماید ، می باشد .
در ادامه این مقاله آمده است : حالا و پس از سفر هشت روزه وی به ژاپن ، کره جنوبی ، مالزی و فیلیپین ، هم پیمانان آمریکا بی اعتماد هستند ، پکن به شدت ناراحت است و معاملات تجاری نیز بدون نتیجه و معلق باقی مانده اند .تنها فایده ای که سفر اوباما داشت این بود که به هم پیمانان آمریکا در آسیا حضور این کشور را یادآوری نمود .
اوباما در ژاپن و به منظور آرام کردن مقامات دولتی این کشور اظهار داشت که جزایر مورد مناقشه پکن و توکیو جزو مفاد معاهده امنیتی آمریکا و ژاپن محسوب می شود .در 27 آوریل نیز ایالات متحده اعلام کرد توافق نامه ای با فیلیپین به امضا رسیده است که بر اساس آن واشنگتن بار دیگر می تواند از پایگاه های نظامی در این کشور استفاده کند .
پکن معتقد است هدف این اقدام از سوی آمریکا ترساندن چین است چرا که جزایر این منطقه جزو حوزه انحصاری اقتصادی پکن به شمار می رود . اما سابقه دولت آمریکا نشان میدهد که تضمین های امنیتی اعلام شده از سوی مقامات آن هرگز در هنگام عمل مورد حمایت مناسب واقع نشده است .
واشنگتن نتوانسته به وعده ای که درباره سرنگونی دولت "بشار اسد" داده ، عمل کند . همچنین در میادینی نظیر گرجستان و اوکراین در موضع ضعف در برابر روسیه قرار داشته است .هیچیک از این میادین جزو معاهدات آمریکا با هم پیمانانش نبوده است . اما چنانچه اوباما با پوتین در اوکراین رو در رو نشود ، آیا قادر است پکن را در شرق و جنوب دریای چین به چالش بکشاند ؟
این نشریه آمریکایی همچنین نوشت : اوباما هنگامی که در ایجاد آرامش در ژاپن و رفع تنش مقامات این کشور شکست خورد ناچارا پکن را وادار به تشدید اقدامات امنیتی و مدافعانه در برابر اختلافات نمود .
چگونه ممکن است پکن به آمریکا بعنوان یک ابرقدرت احترام بگذارد در حالی که واشنگتن هم اکنون با ژاپن ، دشمن پیشین خود هم پیمان است _ این در حالی است که شینزوآبه ، نخست وزیر ژاپن همچنان به مقبره نظامیان جنگ جهانی دوم ادای احترام می کند ؟ آیا مقامات آمریکایی فراموش کرده اند که " هیدکی توجو " نخست وزیر وقت ژاپن همان فردی است که دستور حمله به پایگاه های نظامی آمریکا در هاوایی را صادر کرد و مقبره وی نیز هم اکنون مورد احترام دولت ژاپن است ؟
پرواضح است که یک تنش منطقه ای بر سر جزایر "سنکاکو" میان چین و ژاپن وجود دارد . "زو اینلای" نخست وزیر وقت چین در ال 1972 پیشنهاد کرد که اختلافات دسته بندی شوند وتوانست موافقت کلامی "کاکوئی تاناکا" همتای ژاپنی خود را بدست آورد . در سفر وی به ژاپن در سال 1978 ، معاون نخست وزیر این کشور این پیشنهاد را این گونه تغییر داد : " در مورد این مسئله بدون عجله در سال های آتی بحث و مذاکره انجام گیرد . " در واقع اقدام چین تا حدودی با پاسخ مثبت از سوی توکیو مواجه شد .
فارن پالسی ادامه داد :برای حدود چهار دهه پکن از فرمول " تقسیم بندی اختلاف نظرها " پیروی می کرد و فقط هر از گاهی برخی کشتی های دولتی را به این منطقه اعزام می کرد . در واقع این خویشتن داری پکن در مورد جزایر مورد مناقشه دو کشور بوده که بیش از چهار دهه ثبات و آرامش رادر شرق دریای چین برقرار کرده است .
این در حالی است که توکیو بارها این آرامش را به خطر انداخته است . علیرغم مخالفت های شدید چین و هشدارهای ایالات متحده ، دولت ژاپن سه جزیره اصلی این منطقه را در سپتامبر 2012 "منطقه ملی" معرفی کرد . این اقدام توکیو صدمه جدی به وضعیت موجود در منطقه وارد کرد و پکن را وادار به پاسخگویی کرد .
از آن زمان تاکنون کشتی های دولتی چین بطور مستمر در آب های اطراف این جزایر حضور دارند تا حاکمیت آن را به نمایش بگذارند . این اقدام تحریک محسوب نمی شود بلکه واکنش طبیعی پکن به تنش آفرینی های توکیو است .
ایالات متحده به راحتی می توانست تنش های این منطقه را با پذیرفتن اختلاف موجود بر سر این جزایر و بیان این مطلب که بهترین نظریه برای برقراری آرامش وامنیت در این منطقه در گرو تغییر رفتار و عملکرد هر دو طرف مناقشه است ، کاهش دهد .چین و ژاپن می توانستند با یکدیگر مذاکره انجام داده و با استفاده از حضور یک میانجی به اختلافات پایان دهند .توکیو می توانست "ملی بودن" جزایر مورد مناقشه را لغو کرده و پکن نیز می توانست حضور کشتی های دولتی خود را در آبهای اطراف جزایر کاهش دهد .
اوباما در سفر به آسیا بجای ارائه چنین پیشنهادی ، حرکتی مغرضانه و مخاطره آمیز در جانبداری از توکیو انجام داد . بعلاوه اینکه مخالفت توکیو با به رسمیت شناختن مناقشه و اختلاف احتمال مقابله رو در رو را افزایش داده است . اوباما در واقع به جای خاموش کردن شعله های اختلاف با استفاده از دوستی با توکیو ، هیزم به آتش اختلافات دو کشور ریخت که ممکن است برای واشنگتن گران تمام شود .
نویسنده این مقاله در نشریه آمریکایی فارن پالسی تاکید کرد : مطمئنا هم اکنون نیز پکن به راه حل مسالمت آمیز برای مناقشه با ژاپن علاقمند است . اما در سایه تحریکات ژاپن و حمایت های واشنگتن تنش های منطقه ای با گذشت نیم قرن از آن ، باز هم تشدیدشده است .
رییس جمهور آمریکا در بخش تجارت ماموریت خود به آسیا نیز با شکست مواجه شده است . هیچ یک از هم پیمانان آمریکا آنقدر احمق نیستند که معامله ای تجاری را با واشنگتن صرفا به این دلیل که کاخ سفید آن را ارائه کرده ، امضا کنند ؛ آمریکایی که اعتبار بین المللی آن تا حدود زیادی مورد شک و شبهه است .
این دولت های آسیایی توسط مردم آن انتخاب شده اند نه دولت آمریکا . توافق نامه همکاری اقتصادی و استراتژیک میان آمریکا وهر یک از این کشورهای آسیایی موقعیت دولت ها را در داخل کشور به خطر خواهد انداخت چرا که چنین توافقی موجب افزایش بیکاری در کشورها می شود .
در انتهای این مقاله آمده است : ایالات متحده به شکل فزاینده ای از برقراری توازن قدرت در منطقه آسیا و جهان عاجز است . شاید اوباما این موضوع را تشخیص ندهد اما بطور حتم روسای جمهور آینده آمریکا آن را خواهند فهمید . آینده تمامی این کشور در منطقه آسیا رقم زده می شود نه در دستان ایالات متحده .
انتهای پیام /