به گزارش
خبرنگار ورزشي باشگاه خبرنگاران،در روزهايي كه فدراسيون بوكس در بدترين شرايط خود به سر مي برد و بدون رييس و سرپرست اداره مي شود تيمي به مسابقات جهاني اعزام شد كه جوانانش حتي يك مسابقه برون مرزي را تجربه نكرده بودند.
از قبل هم پيش بيني مي شد كه تيم ما دست خالي برگردد .تجربه دوره هاي قبل هم همين را مي گفت.چه بسا اين دوره با اتمام رياست ناطق نوري و روي هوا ماندن فدراسيون بوكس مشكلات بيش از قبل بود.جواناني كه اولين مسابقه برون مرزي خود را در رينگ جهاني تجربه مي كردند و استرسي كه بدون شك سهم زيادي از آن روي دوش كادر فني تيم بود.
انتقادهايي كه رنگ تخريب گرفت
بدون شك از تيمي كه نتيجه نمي گيرد بايد انتقاد كرد.اما انتقادي كه سازنده باشد و منطقي..
جوانان ملي پوش كشورمان همين كه پايشان در رينگ نلرزيد و شجاعانه جنگيدند جاي تقدير دارد.بايد قبول كنيم كه ما نسبت به ديگران ضعيف تريم چون عملا كاري براي تيم هاي ملي مان نكرده ايم.انتقاد از مربي سالخورده تيم ملي كه تقريبا تمام استعدادهاي بوكس كشورمان زير دست وي رشد كردند كمي بي انصافي است.همين سرمربيان و مربيان تيم ملي كه با اين شرايط مالي بسيار بد و حقوقي كه شايد فقط هزينه رفت و آمد آنها باشد بوكس را با چنگ و دندان سرپا نگه داشته اند.وگرنه اين رشته روزها پيش در خاموشي جان داده بود.
ليگي كه به خاطره ها پيوست
بدون شك يكي از بزرگترين آفت هاي بوكس ما تعطيلي ليگ بود. ليگي كه البته اغلب با حضور تنها 3 يا 4 تيم برگزار مي شد و شايد خيلي هم نمي شد روي آن حساب باز كرد.اگر ليگ دوباره راه اندازي شود و با حمايت فدراسيون همه هيات ها هم در آن شركت داشته باشند بسياري از استعدادهاي ناشناخته بوكس كشور در آنجا شناسايي مي شود.آن وقت شايد تيم ملي قوي تري داشته باشيم و شايد نتايج بهتري..
پتانسيل بالايي كه از آن استفاده اي نمي شود
بوكس از آن دست رشته هايي است كه ظرفيت بالايي دارد و مثلا حتي مي تواند در المپيك 10 مدال از آن خود كند.حيف است كه مسوولان تا به اين حد به اين رشته كم لطفي مي كنند.در حال حاضر روزهاست كه اين فدراسيون بدون رييس و سرپرست اداره مي شود اما براي كسي مهم نيست.
خانه تكاني يا تغيير رويه مديران قبلي،هرچه كه باشد بايد اين رشته را از معلقي امروزهايش در بياورد.اين حق بوكس ما نيست..
براي جوانانمان كار كنيم ،از آنها مدال بخواهيم
تيم 6 نفره اي كه عازم بلغارستان شد يكي از مظلوم ترين تيم هاي تاريخ بوكس كشورمان بود.جواناني كه حتي از شركت در مسابقات آسيايي و تورنمنت هايي كه به صورت مداوم در سراسر نقاط دنيا برگزار مي شد بازماندند.
مشت زدن در سالن مجموعه انقلاب نمي تواند يك تيم را راهي مسابقات جهاني كند.حريفان ما حتي در كشورهاي كوچك برنامه فشرده اي براي آماده سازي دارند.اگر دست فدراسيون در شركت دادن تيم در تورنمنت هاي مختلف باز بود بايد هم از اين نتيجه و كادر فني انتقاد مي كرديم.اما بي انصافي است كه از مربيان تيمي كه حتي در برگزاري و هزينه غذا و محل تمرين در همين جا هم مشكل دارد انتقاد كنيم.اصلا كاش مشكل بوكس ما مربيانش باشند..
اما بايد قبول كنيم تا روزي كه بوكس ما اسپانسر نداشته باشد،ليگ ما تعطيل باشد،اعزام هاي ما كنسل شود،رفاقت و همدلي ميان فدراسيون و ملي پوشان كمرنگ باشد ما درجا مي زنيم..
كاش روزي برسد كه براي ملي پوشانمان شرايط ايده آل را فراهم كنيم و آن وقت دستمان برود براي نوشتن يك نقد درست و حسابي از نتايج تيم ملي در مسابقات مختلف...
كاش اين حسرت مدال جهاني نشود روياي دوردست!
ما خوشبينيم.خوشبينيم به آينده رشته اي كه اين روزها حال و روز خوشي ندارد.