حسین فرش‌فروش، در رابطه با تأثیر متقابل محرومیت اقتصادی و محرومیت‌های فردی و اجتماعی به
خبرنگار اجتماعی باشگاه خبرنگاران گفت: محرومیت اقتصادی به معنای توان مالی زیر خط فقر و استفاده نادرست از هزینه اقتصادی است، هرگونه رفتاری که زیر خط فقر و نرمال باشد را محرومیت اجتماعی می‌گویند.
وی تأکید کرد: پایین آمدن بنیه‌ی اقتصادی همبستگی مثبت با محرومیت‌های فرد دارد به این معنی که افزایش اقتصاد کاهش محرومیت را به دنبال دارد و کاهش اقتصاد، افزایش محرومیت را درپی دارد.
فرش‌فروش با تأکید بر اینکه کاهش اقتصاد بر جنبه‌های رشدی فرد تأثیر می‌گذارد، بیان داشت: محرومیت اقتصادی سلامت جسمی افراد را پایین می‌آورد، زیرا تغذیه مناسب فرد را تحت شعاع قرار می‌دهد از نظر شناختی میزان تفکر و خلاقیت افراد را پایین می‌آورد، چون افراد منفی‌نگر می‌شوند و از نظر فکری رکود پیدا می‌کنند و در صدد رشد و استفاده از استعدادهایشان برنمی‌آیند.
همچنین بر ایدئولوژی افراد مؤثر است و امکان دارد اعتقادات مذهبی افراد کمرنگ شود.
وی ادامه داد: از نظر اجتماعی با هم طبقه خود ارتباط پیدا می کنند و این ارتباط نسبت به طبقات بالاتر خود به صورت پرخاشگری خود را نشان می‌دهد از نظر عاطفی افراد نمی‌‌توانند هیجانات خود را کنترل کنند اعتماد به نفس و آرامش در این افراد کم می‌شود و به نوعی همیشه ناراضی هستند.
فرش‌فروش تصریح کرد: فردی که دچار محرومیت اقتصادی شده در رابطه با هویت و جایگاه اجتماعی خود دچار تردید می‌شود و در این جریان امکان دارد برای بازیابی خود، بسیاری از ارتباطات مثبت اجتماعی را زیرپا بگذارد به این معنی که زمانی که فرد در جریان زندگی خود با رکود اقتصادی مواجه می‌شود معتاد به دست آوردن پول می‌شود و به دنبال سود مادی، نفع شخصی را بر نفع اجتماعی ترجیح می‌دهد.
این روانشناس با بیان اینکه علل کاهش اقتصاد به خودی خود، فقط نبود سرمایه نیست، گفت: نبود الگوی مناسب در استفاده از سرمایه، محرومیت فرهنگی که به نوعی انسان‌ها را نسبت به رفتارهایشان محدود می‌کند و از تلاش اقتصادی دور می‌کند، ضعف در نهاد آموزش و پرورش، سیاست‌های غلط در جوامع، فاصله گرفتن از روابط اجتماعی صحیح نیز تأثیرگذار است.
انتهای پیام/